Φωτιά στο Λιμάνι

Ποια θα ήταν η πρώτη εικόνα που θα σου ερχόταν στο νου στο άκουσμα της λέξης “λιμάνι”;

Για μένα αποτελεί αγαπημένο σημείο παρατήρησης, βόλτας, σκέψης, λαχτάρας, ονείρων, αφετηρίας μαγευτικών διαδρομών.

Άνθρωποι πάνε κι έρχονται. Αφίξεις-αναχωρήσεις. Γέλια, ενθουσιασμός, προσμονή, ανυπομονησία, νοσταλγία,  μόνοι και μαζί, αποχωρισμός, χέρια που χαιρετάνε, αγκαλιές που λυτρώνουν… Σπίθες στα μάτια… Φωτιά στο λιμάνι!

Συναισθηματικό πήγαινε-έλα, ανάσες διαφυγής,  μπλόκο στη ρουτίνα. Ήλιος και θάλασσα ένα.

Ταξίδι… Χαμόγελο αντανακλαστικό!

Θυμάμαι από μικρή τις προετοιμασίες του ταξιδιού, τις φουσκωμένες βαλίτσες, το άγρυπνο φυσικά προηγούμενο βράδυ λόγω της τεράστιας ανυπομονησίας και τη μεγάλη ώρα της φυγής! Φουγάρα, κόρνες και ανεμοδαρμένα μαλλιά στα καταστρώματα. Καπέλα, ρούχα ελάχιστα, γυαλιά ηλίου, φακοί για άλλη όραση, για άλλες συγκινήσεις. Πιάνοντας λιμάνια, κρυφο-κοιτώντας κάθε επόμενο σταθμό, φθάνοντας περιχαρής στον τελικό προορισμό!

Και έπειτα το τέλος του σχολείου! Η πρώτη εξόρμηση με τους κολλητούς φίλους, τα καινούργια λιμάνια, οι νέες προοπτικές. Δόσεις ευτυχίας, ταξίδια αξέχαστα, πολύχρωμα-λαμπερά σημάδια στο χάρτη μου. Κάθε λιμάνι και ένα βήμα παραπέρα. 

Και είναι και εκείνα τα λιμάνια που είχαν κάθε φορά διαφορετικές αποχρώσεις του έρωτα. Φουρτουνιασμένα ή γαλήνια, φωτεινά ή ερημικά. Παθιασμένη αρχή, ενώσεις αξιομνημόνευτες, στιγμές οικειότητας, εικόνες αμφιβολίας αλλά και “μαντήλι” αποχαιρετισμού. Σε όλα τους η άγκυρα μοναδική, το σάλπισμα ξεχωριστό.

Τα πιο όμορφα όμως να σου πω, είναι εκείνα τα κρυφά… Τα ήρεμα λιμάνια… Τα απρόβλεπτα, αυτά που ανακαλύπτεις ‘τυχαία’ και κρατάνε τους πιο ιδιαίτερους θησαυρούς. Δε ξέρεις τι θα συναντήσεις, ώσπου το ένστικτό σου ανοίγει μόνο του πανιά… Και πας… Προτού το καταλάβεις έχεις ήδη χαράξει πορεία.

Όπως λένε, “το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα!”… και θα συμπληρώσω… κουπιά την ισχυρή θέληση, καύσιμο την υπομονή σου, πανιά την εμπειρία σου, συνταξιδιώτες τα όνειρά σου…

Ακούς τις σειρήνες? Σαλπάρει το καράβι… Σαλπάρουμε και εμείς μαζί του…

"Στ’ απάνεμο λιμάνι τελειώματα Αυγούστου οι φλόγες τρεμοπαίζουν

Κι εσύ που ανάβεις πυρκαγιά μ’ ένα σου βλέμμα

Στέκεσαι και μέσα μου κοιτάς

Φουρτούνα, τρικυμία ξεσπάει στ’ ανοιχτά

Κι εγώ που είχα ασπίδα για κάθε εμπειρία

Δεν πρόλαβα τα βέλη, λαβώθηκα μεμιάς

Στ’ απάνεμο λιμάνι θαλασσοταραχή

Κι εσύ που στο χαμόγελο γεννάς τόσες εικόνες

Κοιτάς, λίγο γελάς και με διαπερνάς

Όλοι οι φάροι άναψαν, μια νέα συγχορδία

Κι εγώ που αλλού ταξίδευα, που χα άλλη πορεία

Τρέλανα την πυξίδα μου, με φύσηξε βοριάς"

Α.Κ.