Ο Προσκυνητής

3:24

Το μάτι δε λέει να κλείσει με τίποτα.. Καταριέσαι τον - κατά τα άλλα σίγουρα συμπαθή - Βραζιλιάνο που βρέθηκε μπροστά στον πρώτο κόκκο καφέ. “Συγχαίρεις” τον εαυτό σου που απόλαυσες γεμάτες γουλιές το απόγευμα που προηγήθηκε, γνωρίζοντας ότι ο σημερινός ύπνος πήγε και αυτός περίπατο…

Να σημειωθεί στους όρκους τους απαράβατους! Όλα αυτά τα “Ποτέ Ξανά” που δηλώθηκαν με πάθος και φυσικά μεταλλάχθηκαν εν ριπή οφθαλμού.

Χαμογελάς με το ύφος το πονηρό, εκείνο του μικρού παιδιού που έβαλε το δάχτυλο στο βάζο με τη μερέντα.

Διαλέγεις μουσική στον υπολογιστή, κοιτάζεις υπερήφανος την ωραιότερη λίστα που έφτιαξες ποτέ, πατάς το play  κι αφήνεις τη φαντασία να ταξιδέψει. Κάτι τέτοιες ώρες είναι που γεννιούνται τα πιο μεγάλα όνειρα, παίρνουν μορφή τα ένοχά σου “θέλω”, βγαίνουν οι αδυναμίες σου στη φόρα. 

Το μυαλό τρέχει με ταχύτητα φωτός. Σα να κοιμόταν πριν για καιρό, πολύ καιρό. Πιάνεις αμέσως χαρτί και μολύβι αλλά συνειδητοποιείς πως δε μπορείς να αποτυπώσεις αυτές τις εικόνες. Δεν το χρειάζεσαι.

Είναι πια πολύ ξεκάθαρες. Γνωρίζεις ακριβώς τι βλέπεις. Γνωρίζεις ακριβώς τι θέλεις. 

Νιώθεις ικανοποίηση. 

Σκέφτεσαι όλα τα μικρά βήματα που σ’ έφεραν μέχρι εδώ. Ανθρώπους, καταστάσεις, γεγονότα. Αξιολογείς που θα πάταγες stop, pause, forward, rewind αλλά τελικά κρατάς μοναδική επιλογή το play. 

Είναι σχεδόν απίστευτο πως βρέθηκαν εκεί που έπρεπε τα κομμάτια του ντόμινο. Έπρεπε εσύ να κουνήσεις το πρώτο και έπειτα να πιάσεις την ταχύτητα της ακολουθίας. Ένα από αυτά να μη βρισκόταν στη θέση του, μπορεί να βρισκόσουν και εσύ σε άλλα μονοπάτια. Δε σε αφορούν.

Το “Τώρα” που έφτιαξες είναι δυνατό… Έχει σημάδια απ’ τις πληγές σου, έχει θησαυρούς που μάζεψες, έχει και ελπίδα που καλλιέργησες. 

Ονειρεύεσαι ξανά. Με μάτια ανοιχτά. Στο βάθος ακούς…

Α.Κ.