Η Χώρα της Χαράς... (Μέρος Α)

Μια φορά και έναν καιρό ένα μικρό κοριτσάκι «η Ζαφειρένια»  με μελί μάτια, κατάμαυρα μαλλιά και ρόδινα μαγουλάκια ξύπνησε από ένα φανταστικό όνειρο. Ονειρεύτηκε μια φανταστική χώρα  κάπου πολύ  βαθιά κρυμμένη στην άκρη της αισιοδοξίας, περιτριγυρισμένη  από πανέμορφα πανύψηλα δέντρα και πολύχρωμα χαρούμενα σπιτάκια με μοναδικό φως, το Φως του Ήλιου καθ’ολη την διάρκεια της ημέρας, που ονομαζόταν η χώρα «Της Χαράς». Τότε μια θαυματουργή ιδέα της χαράχθηκε μιας και έβλεπε τον κόσμο γύρω της να πεινά, να κλαίει, να στεναχωριέται και μόνο να «Επιθυμεί» να κινήσει το ταξίδι της με ιερό προορισμό την χώρα που νοσταλγεί  να ανακαλύψει. Μοναδικός της χάρτης η πυξίδα της καρδιάς που μπορούσε να ακολουθήσει δίχως φόβο…
Και έτσι ντύνεται γοργά με το κόκκινο φορεματάκι της, ετοιμάζει ένα μικρό καλαθάκι μην πεινάσει στην διαδρομή, φιλά γλυκά την μητέρα της στο μάγουλο ψιθυρίζοντας της «Θα πάω να γίνω χαρούμενη μητέρα, και θα χαρίσω στην επιστροφή μου σε όσους μπορώ λίγο από την χαρά που θα ζητήσω ευλαβικά να μου προσφέρουν οι Βασιλιάδες αυτής της Χώρας». Ανοίγει δειλά αλλά με μια απερίγραπτη σιγουριά την ξύλινη πορτούλα του κήπου και χάνετε στο δασάκι…

Προχωρά ώρες ατελείωτες, περιπλανώμενη ανάμεσα από ρυάκια, εχθρικά ζώα, δίχως να έχει κάποιο σημάδι αυτής της γης. Περίμενε ότι ο δρόμος θα ήταν μακρινός αλλά όχι και τόσο…Ξαφνικά στο βάθος βλέπει να αιωρούνται από τις φυλλωσιές των δέντρων κάτι σαν λευκές πυγολαμπίδες κινούμενες όμως με την ροή του αέρα, πλησιάζει δειλά δειλά και αντικρίζει   λευκά χαρτάκια δεμένα με πράσινη κορδέλα από τις άκρες των κλαριών  να έχουν χαραγμένα πάνω τους την λέξη «Ταπεινοφροσύνη» και πράσινα βελάκια να δείχνουν ευθεία.

Κοντοστέκεται και αναρωτιέται εν συντομία, ποια η έννοια αυτής της λέξης; Που να οδηγούν άραγε τα βελάκια; Αφήνει τις σκέψεις τάχιστα και ακολουθεί τα βέλη. Λίγο αργότερα αχνά διαβλέπει  ένα χωριουδάκι όπου τα τείχη του είναι φτιαγμένα από ξύλα μπαμπού και η πόρτα του από Λουλούδια…Ζυγώνει απορημένη και φωνάζει:

-Μπορεί κάποιος να μου ανοίξει; Θαρρώ πως χάθηκα στην καταχνιά του σκοταδιού.

Η λουλουδένια πόρτα ζωντανεύει μαγικά  και της αποκρίνεται:

-Καλώς όρισες  Ζαφειρένια, σε περιμέναμε καιρό…

Έκθαμβη η Ζαφειρένια που μια πόρτα γνώριζε το όνομα της διαβαίνει την πόρτα του χωριού και συναρπάζεται από το θέαμα της αρμονίας που  αντικρίζει. Όλο το χωριό αναβλύζει λουλούδια, το πλήθος των κατοίκων εργάζεται αρμονικά ο καθένας στο πόστο του δίχως διαχωρισμό κατηγοριών… φαίνονταν όλοι Ίσοι. Της παραχωρούν ένα μικρό τριανταφυλλένιο σπιτάκι που ως κρεβάτι είχε δυο ξύλινες τάβλες. Το κοιτά και αναρωτιέται σιωπηλά:

-Μα καλά, πως είναι δυνατόν να κοιμηθώ στις τάβλες; Το πρωί που θα ξυπνήσω θα πονά όλο μου το κορμί, σύναμμα θα με πληγιάσουν τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς μέχρι να «βολευτώ». Αχ πόσο θα ήθελα το μεγάλο αναπαυτικό μου κρεβατάκι.

Φυσικά μην μπορώντας να κάνει κάτι διαφορετικό , πράγματι ξαπλώνει και αποκοιμιέται.

Ο πρωινός αναζωογονητικός Ήλιος διαπερνά την φυλλωσιά της τριανταφυλλιάς και ξυπνά με γλυκύτητα την Ζαφειρένια, εκείνη όμως  δεν χάρηκε πολύ με τον τρόπο που ξύπνησε γιατί στο σπίτι της είχε μάθει να τραβά προκλητικά τις κουρτίνες και να αποτρέπει το Φως να την ξυπνά παρά μόνο όποτε εκείνη το επιθυμούσε.

-Αχ, είχα δίκιο εντέλει, πιο άσχημο ύπνο σε αυτές τις παλιό τάβλες δεν είχα μάταξανακάνει, πρέπει να φύγω από αυτό το χωριό, είναι άβολο και όλοι δείχνουν τόσο περίεργα ταπεινοί

και ευγνώμων ο ένας προς τον άλλον σε μεγάλο βαθμό που μου προκαλεί νευρικότητα διότι δεν βρίσκω το λόγο.

Η τριανταφυλλιά παρούσα σε αυτό το μονόλογο και μην μπορώντας να αντισταθεί στην πρόκληση θέλησε να απαντήσει στην Ζαφειρένια, όπως και έπραξε…

-           «Πουθενά δεν βρίσκεται η αγάπη χωρίς ταπείνωση, ούτε ταπείνωση χωρίς αγάπη. Ο λόγος για τον οποίο είσαι ταπεινός, είναι για να απαλλαγείς από την αλαζονεία σου»…Πρόσεξε Ζαφειρένια, φεύγοντας από εδώ θα ακολουθήσεις το χωμάτινο στενό δρομάκι, σε ένα σημείο ο δρόμος θα σου δώσει δύο κατευθύνσεις. Η μια κατεύθυνση θα είναι αριστερά η οποία θα είναι στρωμένη με αγκάθια και η άλλη θα είναι δεξιά και θα είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Μέχρι να φτάσεις σε αυτό το σημείο προσπάθησε να κατανοήσεις  τι σου ανέφερα Αρχικά. Μόνο τότε και Αν το κατανοήσεις θα μπορέσεις να βρεις τον «Αληθινό» δρόμο προς το χωριό της «Χαράς».

Η Ζαφειρένια παίρνει βιαστικά τα πράγματα της και φεύγει για να συνεχίσει την πορεία της…βαθιά προβληματισμένη.



k.p