Φωτιά στο Λιμάνι

Ποια θα ήταν η πρώτη εικόνα που θα σου ερχόταν στο νου στο άκουσμα της λέξης “λιμάνι”;

Για μένα αποτελεί αγαπημένο σημείο παρατήρησης, βόλτας, σκέψης, λαχτάρας, ονείρων, αφετηρίας μαγευτικών διαδρομών.

Άνθρωποι πάνε κι έρχονται. Αφίξεις-αναχωρήσεις. Γέλια, ενθουσιασμός, προσμονή, ανυπομονησία, νοσταλγία,  μόνοι και μαζί, αποχωρισμός, χέρια που χαιρετάνε, αγκαλιές που λυτρώνουν… Σπίθες στα μάτια… Φωτιά στο λιμάνι!

Συναισθηματικό πήγαινε-έλα, ανάσες διαφυγής,  μπλόκο στη ρουτίνα. Ήλιος και θάλασσα ένα.

Ταξίδι… Χαμόγελο αντανακλαστικό!

Θυμάμαι από μικρή τις προετοιμασίες του ταξιδιού, τις φουσκωμένες βαλίτσες, το άγρυπνο φυσικά προηγούμενο βράδυ λόγω της τεράστιας ανυπομονησίας και τη μεγάλη ώρα της φυγής! Φουγάρα, κόρνες και ανεμοδαρμένα μαλλιά στα καταστρώματα. Καπέλα, ρούχα ελάχιστα, γυαλιά ηλίου, φακοί για άλλη όραση, για άλλες συγκινήσεις. Πιάνοντας λιμάνια, κρυφο-κοιτώντας κάθε επόμενο σταθμό, φθάνοντας περιχαρής στον τελικό προορισμό!

Και έπειτα το τέλος του σχολείου! Η πρώτη εξόρμηση με τους κολλητούς φίλους, τα καινούργια λιμάνια, οι νέες προοπτικές. Δόσεις ευτυχίας, ταξίδια αξέχαστα, πολύχρωμα-λαμπερά σημάδια στο χάρτη μου. Κάθε λιμάνι και ένα βήμα παραπέρα. 

Και είναι και εκείνα τα λιμάνια που είχαν κάθε φορά διαφορετικές αποχρώσεις του έρωτα. Φουρτουνιασμένα ή γαλήνια, φωτεινά ή ερημικά. Παθιασμένη αρχή, ενώσεις αξιομνημόνευτες, στιγμές οικειότητας, εικόνες αμφιβολίας αλλά και “μαντήλι” αποχαιρετισμού. Σε όλα τους η άγκυρα μοναδική, το σάλπισμα ξεχωριστό.

Τα πιο όμορφα όμως να σου πω, είναι εκείνα τα κρυφά… Τα ήρεμα λιμάνια… Τα απρόβλεπτα, αυτά που ανακαλύπτεις ‘τυχαία’ και κρατάνε τους πιο ιδιαίτερους θησαυρούς. Δε ξέρεις τι θα συναντήσεις, ώσπου το ένστικτό σου ανοίγει μόνο του πανιά… Και πας… Προτού το καταλάβεις έχεις ήδη χαράξει πορεία.

Όπως λένε, “το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα!”… και θα συμπληρώσω… κουπιά την ισχυρή θέληση, καύσιμο την υπομονή σου, πανιά την εμπειρία σου, συνταξιδιώτες τα όνειρά σου…

Ακούς τις σειρήνες? Σαλπάρει το καράβι… Σαλπάρουμε και εμείς μαζί του…

"Στ’ απάνεμο λιμάνι τελειώματα Αυγούστου οι φλόγες τρεμοπαίζουν

Κι εσύ που ανάβεις πυρκαγιά μ’ ένα σου βλέμμα

Στέκεσαι και μέσα μου κοιτάς

Φουρτούνα, τρικυμία ξεσπάει στ’ ανοιχτά

Κι εγώ που είχα ασπίδα για κάθε εμπειρία

Δεν πρόλαβα τα βέλη, λαβώθηκα μεμιάς

Στ’ απάνεμο λιμάνι θαλασσοταραχή

Κι εσύ που στο χαμόγελο γεννάς τόσες εικόνες

Κοιτάς, λίγο γελάς και με διαπερνάς

Όλοι οι φάροι άναψαν, μια νέα συγχορδία

Κι εγώ που αλλού ταξίδευα, που χα άλλη πορεία

Τρέλανα την πυξίδα μου, με φύσηξε βοριάς"

Α.Κ.

Από τον Ιερό Βράχο

Έχω μια έντονη σκέψη για έναν περίπατο στο κέντρο της Αθήνας. Ο καιρός είναι μελαγχολικός, μεσημεράκι και δεν χαίρομαι τον Ήλιο που κατακλύζει τον κόσμο εκεί έξω, γνωρίζω με ποιους θα μοιραστώ την επιθυμία μου και θα ανταλλάξω συναισθήματα…

Ένα μήνυμα κινητού με δυο παραλήπτριες είναι αρκετό για να συναντηθούν 3 Φίλες γνώριμες από τα παλιά με παρελθόν, παρόν και μέλλον…στο Θησείο 6 η ώρα το απόγευμα και να ξεκινήσουν την περιπλάνηση στα  πλακόστρωτο της οδού Αποστόλου Παύλου, μια περιοχή που αδιαμφισβήτητα συνδέει το παρελθόν με την σύγχρονη εποχή

Η πορεία ξεκινά και γύρω μας πλήθος κόσμου, άλλος βιαστικός, άλλος μελαγχολικός , άλλος χαρούμενος…παρέες φίλων γελώντας δυνατά στις αναμεταξύ τους συζητήσεις , πλανόδιοι πωλητές που έχουν βάλει το πάγκο της δημιουργίας τους αριστερά και δεξιά του δρόμου μήπως κάποιος από εμάς τους «επισκέπτες» τους βοηθήσει να κερδίσουν το μεροκάματο της ημέρας και στο βάθος ακούγετε μια μελωδία , μια μελωδία γλυκιά – νοσταλγική που συντροφεύει την σκέψη μας στην περιπλάνηση που επιλέγει η καρδιά της καθεμιά μας  να πραγματοποιήσει…Κοντοστεκόμαστε και «ταξιδεύουμε» για λίγα λεπτά.

Φτάσαμε επιτέλους στο αγαπημένο μου σημείο, το μικρό μαγαζάκι δίπλα από το Θερινό Σινεμά του Θησείου είναι ακόμα εκεί και η λατρεμένη μου παγωτομηχανή πονηρά μου κλείνει το μάτι για μια Θερμιδική αμαρτία…

Αντίσταση καμιά…βρεθήκαμε και οι τρεις με ένα παγωτό αγκαλιά, αφήνοντας  τον ουρανίσκο μας να οργιάσει στην αίσθηση της βελούδινης αλλά σύναμμα παγωμένης μπουκιάς , και έτσι απολαμβάνοντας αυτή την γεύση συνεχίζουμε την ανάβαση στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου  προς τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.

Περάσαμε ανάμεσα από Ψηλά δέντρα και πλακόστρωτα δρομάκια κατά όλο το μήκος της διαδρομής στον Λόφο της Ακρόπολης συντρόφια με αναρίθμητους τουρίστες αλλά και περιπατητές που είχαν βγάλει βόλτα τους τετράποδους φίλους τους ,στρίβοντας αριστερά σε ένα μονοπάτι  βρεθήκαμε  στον Ιερό Βράχο.

Επιβλητικός στέκει μπροστά μας …

Κ.-    Θα σκαρφαλώσουμε; Αλήθεια δεν έχω ανέβει ξανά…

Ε-      Α βρε βλαχάκι μου (χαμογελώντας γλυκά).

Α.Μ- Εντύπωση μου κάνει πως δεν έχεις έρθει ξανά…Φυσικά θα σκαρφαλώσουμε .

Στην κορυφή  ατενίζοντας πια την Μεγαλούπολη που ονομάστηκε «Αθήνα»(η πόλη των ευκαιριών όταν βρισκόμουν στην ηλικία των 18 ετών).

Κ- Άραγε που να ταξιδεύει ο νους τους; Τι να αναζητά η καρδιά τους; Τι να ποθεί η ψυχή τους;

Καθόμαστε η μια δίπλα στην άλλη αντικρίζοντας το ίδιο ηλιοβασίλεμα. Ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα που καλύπτει και απλόχερα χαρίζει  ένα πορτοκαλοκόκκινο χρώμα στην μουντάδα  των γκρι κτιρίων ζωγραφίζοντας μονάχα  γαλήνη στην αναζήτηση μας.  Ο  Ήλιος εκεί ψηλά Αγέρωχος - Ακούραστος να φωτίζει τις ψυχές μας καθημερινά , καθώς ετοιμάζετε να αποσυρθεί πίσω από τα όρη, Μας υπόσχετε ευλαβικά πως θα ξανά λάμψει για όλους εμάς χαρίζοντας μας μοναδικές ευκαιρίες αναζωογόνησης . 

Μια φωτογραφία…μια φωτογραφία πλημμυρισμένη από ερωτευμένα ζευγαράκια που πάλλονται στο χρώμα της Αγάπης και εμείς οι «συνταξιδιώτες» τους ξεκινούμε την κατάβαση του Βράχου, αναχωρούμε λοιπόν  με πνεύμα γαλήνιο  και βλέμμα καθαρό προς την ταξινόμηση  των σκέψεων που έλαβαν μέρος εντός μας….


k.p

*ΑΝ*

ΑΝ μπορούσα ν’ αλλάξω κάτι στη χώρα μου, αυτό θα ήταν η παιδεία. Θα μάθαινα στα μικρά παιδιά τι σημαίνει ‘αξιοκρατία’. Δεν θα υπήρχε σάπιο σύστημα, ο καθένας θα έπαιρνε αυτό που του αξίζει. Οι φίλοι μου δεν θα αναγκάζονταν να μεταναστεύσουν.

ΑΝ είχα μια δύναμη υπερ-ήρωα, θα εξαφάνιζα τη θλίψη από τα πρόσωπα των ανθρώπων. Θα την αντικαθιστούσα με ελπίδα και φως.

ΑΝ μπορούσα να επηρεάσω την καρδιά τους, θα τους άφηνα όλους αιώνια ερωτευμένους. Μεταξύ τους, με τον ίδιο τον έρωτα, με τη ζωή. Θα έσβηνα τα ‘πρέπει’ και τα ‘μη’.

ΑΝ είχα τη δυνατότητα να μπω στο μυαλό των ανθρώπων, θα προσπαθούσα να κατανοήσω την πηγή της ρατσιστικής σκέψης. Θα διόρθωνα κάθε κοινωνική ανισότητα, θα διέγραφα ταμπού και προκαταλήψεις. 

ΑΝ είχα 1 ευχή, θα ζήταγα οι άνθρωποι να “θυμηθούν” ποιοι είναι.

ΑΝ με ρώταγαν τι είναι η ‘φιλία’ θα έδειχνα πανευτυχής συγκεκριμένα πρόσωπα.

ΑΝ με ρώταγαν για την ‘αγάπη’ θα κοίταζα τα μάτια της μητέρας μου.

ΑΝ μου ζητούσαν τον ορισμό της ‘ζωής’ θα έλεγα πως δεν ορίζεται το πιο μαγικό δώρο. Αρκεί να πετάξεις τα πολλά περιττά περιτυλίγματα και να βρεις τον τρόπο που λειτουργεί το παιχνίδι στα χέρια σου.

ΑΝ μου έδειχναν κάθε πλευρά του ‘πόθου’ θα ήθελα να τον γνωρίζω μόνο μέσα από σένα.

ΑΝ είχα άπειρα έμπρακτα ευχαριστώ θα πήγαιναν στον άνθρωπο που σοφά μου φωτίζει το “δρόμο”.

AN είχα την ευκαιρία ν’ αλλάξω το τοπίο γύρω μας, θα έβαζα στο μαύρο χρώμα, στο θόρυβο μουσική, στην αποξένωση συντροφιά, στην ένταση γαλήνη, στο χάος ισορροπία, στο θυμό συγγνώμη.

ΑΝ μπορούσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα από τις καθημερινές υποχρεώσεις, θα έπαιρνα ένα σακίδιο, ένα χάρτη και τους αγαπημένους μου και θα έκανα το γύρο του κόσμου μαζεύοντας γεύσεις και μυρωδιές από κάθε γωνιά του.

ΑΝ είχα μια ευκαιρία να γυρίσω πίσω για να διορθώσω τα λάθη μου, πιθανότατα θα έκανα ακριβώς τα ίδια.

ΑΝ όμως είχα λίγες ακόμα στιγμές μαζί σου, δεν θα σε άφηνα να φύγεις χωρίς να καταλάβεις πόση διαφορά έκανες με τον πέρασμα σου σε αυτόν τον κόσμο. Πόσο άγγιξες τις ψυχές μας, πόσο άγγιξες εμένα. 

ΑΝ αντέστρεφα το ‘αν’ και γινόταν σύνδεσμος βουλητικός……

Α.Κ.

Gabriel Garcia Marquez

Βρέθηκε μπροστά μου ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα. Είχα καιρό να το διαβάσω.
Κάθε φορά είναι σαν να ανακαλύπτω κάτι νέο, πολύτιμο, πίσω από τις γραμμές του.
Μακάρι να το είχα κάνει πράξη απόλυτη προτού φύγεις Εσύ.

 H αποχαιρετιστήρια επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

«Ένα σπουδαίο πνεύμα μάς αποχαιρετά»
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από την δημόσια ζωή για λόγους υγείας. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί, εστάλη από το συγγραφέα στους φίλους του:

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μία στιγμή ότι είμαι μία μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά ασφαλώς θα σκεφτόμουν όλα αυτά πού λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, διότι για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. 
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. 
Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στ' άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.
Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους... 
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. 
Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! 
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. 
Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. 

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αἰχμαλωτίζει για πάντα. 
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σε αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.



Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.

Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ’δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά, για να σου δώσω κι άλλα. 
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα «σ’ αγαπώ» και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ’θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, καν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μία τελευταία τους επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγνώμη», «συγχώρεσέ με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ», κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα. 

 Gabriel Garcia Marquez 

απόδοση στα ελληνικά: Βασίλης Τερζής

Α.Κ.

Ο Προσκυνητής

3:24

Το μάτι δε λέει να κλείσει με τίποτα.. Καταριέσαι τον - κατά τα άλλα σίγουρα συμπαθή - Βραζιλιάνο που βρέθηκε μπροστά στον πρώτο κόκκο καφέ. “Συγχαίρεις” τον εαυτό σου που απόλαυσες γεμάτες γουλιές το απόγευμα που προηγήθηκε, γνωρίζοντας ότι ο σημερινός ύπνος πήγε και αυτός περίπατο…

Να σημειωθεί στους όρκους τους απαράβατους! Όλα αυτά τα “Ποτέ Ξανά” που δηλώθηκαν με πάθος και φυσικά μεταλλάχθηκαν εν ριπή οφθαλμού.

Χαμογελάς με το ύφος το πονηρό, εκείνο του μικρού παιδιού που έβαλε το δάχτυλο στο βάζο με τη μερέντα.

Διαλέγεις μουσική στον υπολογιστή, κοιτάζεις υπερήφανος την ωραιότερη λίστα που έφτιαξες ποτέ, πατάς το play  κι αφήνεις τη φαντασία να ταξιδέψει. Κάτι τέτοιες ώρες είναι που γεννιούνται τα πιο μεγάλα όνειρα, παίρνουν μορφή τα ένοχά σου “θέλω”, βγαίνουν οι αδυναμίες σου στη φόρα. 

Το μυαλό τρέχει με ταχύτητα φωτός. Σα να κοιμόταν πριν για καιρό, πολύ καιρό. Πιάνεις αμέσως χαρτί και μολύβι αλλά συνειδητοποιείς πως δε μπορείς να αποτυπώσεις αυτές τις εικόνες. Δεν το χρειάζεσαι.

Είναι πια πολύ ξεκάθαρες. Γνωρίζεις ακριβώς τι βλέπεις. Γνωρίζεις ακριβώς τι θέλεις. 

Νιώθεις ικανοποίηση. 

Σκέφτεσαι όλα τα μικρά βήματα που σ’ έφεραν μέχρι εδώ. Ανθρώπους, καταστάσεις, γεγονότα. Αξιολογείς που θα πάταγες stop, pause, forward, rewind αλλά τελικά κρατάς μοναδική επιλογή το play. 

Είναι σχεδόν απίστευτο πως βρέθηκαν εκεί που έπρεπε τα κομμάτια του ντόμινο. Έπρεπε εσύ να κουνήσεις το πρώτο και έπειτα να πιάσεις την ταχύτητα της ακολουθίας. Ένα από αυτά να μη βρισκόταν στη θέση του, μπορεί να βρισκόσουν και εσύ σε άλλα μονοπάτια. Δε σε αφορούν.

Το “Τώρα” που έφτιαξες είναι δυνατό… Έχει σημάδια απ’ τις πληγές σου, έχει θησαυρούς που μάζεψες, έχει και ελπίδα που καλλιέργησες. 

Ονειρεύεσαι ξανά. Με μάτια ανοιχτά. Στο βάθος ακούς…

Α.Κ.

30 και κάτι....Ευχές!

Για την Κατερίνα (Κάτια για μένα – έτσι μου είχες συστηθεί  γι’ αυτό μη γκρινιάζεις σ’ ακούω! –)

Που ξέρει τι θα πει Αγάπη όσο κανείς άλλος - Που κάνει τη Φιλία τοπίο ιδανικό

(Στο βιντεάκι θα μπορούσε κάλλιστα σε κάθε εικόνα να μπει η φάτσα σου! Εντάξει…. στο μουσείο μην πας, δεν είναι απαραίτητο! Όσο για την άσκηση ας μην το συζητήσουμε!)

Χρόνια Πολλαααααααά!!!!!!!!    :-)    Σ' αγαπάμε πολύ!!!!!!!