Τα Ανείπωτα

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν απουσίαζε από τον καθένα μας η προσωπική λογοκρισία, προτού ξεστομίσουμε όσα σκεφτόμαστε.

Αν τα συναισθήματα που γίνονται σκέψεις, οι σκέψεις που γίνονται λέξεις έρεαν ανεμπόδιστα, χωρίς να υπάρχει 2^η, 3^η, 50^η ανάγνωση. 

Λέξεις φωτιά ή και πάγος. Εκτόξευση πρωτογενώς, με όλη την αφέλεια και την ειλικρίνεια που κρύβουν. Γυρίζοντας την πλάτη σε άγραφους κανόνες, ταμπού, προκαταλήψεις. 

Πόσο χρόνο θα γλιτώναμε? Πόσο “μπουκωμένο” συναίσθημα?

Απ’ αυτό που σε βαραίνει λίγο-λίγο? Μέχρι που μια ωραία μέρα έρχεται και σε πνίγει. Και έχεις ένα σφίξιμο στο στήθος. Και το σωματοποιείς. Και δε σε χωράει ο τόπος. Και ψάχνεις τους φταίχτες της δικής σου δυστυχίας. Για όσα δεν εξέφρασες, για όσα δε διεκδίκησες, γι’ αυτά που προσπέρασες, προσπέρασαν, προσπερνούν.

Εγώ που σου γράφω δε βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Έχω γεμίσει το “σακούλι”. Μεγάλη επιτυχία! Δώρισα πολύτιμο χρόνο νομίζοντας πως κρατούσα τα προσχήματα. Το ονόμασα ευγένεια. Άλλες φορές υπομονή. Ή αυτοσυγκράτηση. Και τακτική. Μα ήταν μονάχα δειλία και εγωισμός.

- Να θέλω να ουρλιάξω σε σένα που από τη βολεμένη θέση σου, εντεταλμένος των “Μεγάλων”, σκοτώνεις τη χώρα μου. Εσύ και οι όμοιοί σου. Αφοπλίζετε τη νεολαία της, το μέλλον, τη στρέφετε στην ύλη, στην έλλειψή της, κονταίνοντας το άσβεστό της πνεύμα.

- Σε σας τους εργοδότες-αφέντες, που γυαλίζει το μάτι σας διατάζοντας με απόλυτη ηδονή, Αχ! Πόση αυτοσυγκράτηση να χωρέσει? Προτού σας στείλουμε στο “κι ακόμα παραπέρα…” ?

- Σε εσένα που υποτιμάς τις κατώτερες κοινωνικά τάξεις, μα πιθανότατα ανώτερες ψυχές από το στολισμένο και συγχρόνως τόσο κενό εαυτό σου. Να σου πω πόσο γελοίος φαίνεσαι μέσα στο ηλίθιο περιτύλιγμά σου. Πόση αμορφωσιά υπάρχει στα διαφημισμένα πτυχία σου!

- Και είσαι και εσύ που βλέπω να βοηθάς τόσους ανθρώπους. Που δίνεις καθημερινά ψωμί απ’ το ψωμί σου, ψυχή απ’ την ψυχή σου. Για να δεις ένα χαμόγελο. Να φτιάξεις τη μέρα κάποιου λιγότερου τυχερού από εσένα. Πιστεύοντας πως οι πράξεις του κάθε ένα από εμάς, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Πόσο σε θαυμάζω!

- Όταν μιλάω μαζί σου για διάφορα θέματα αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι δε μπορώ να παρακολουθήσω πολλά απ’ αυτά που λες. Γιατί το μόνο που σκέφτομαι είναι πόσο σε θέλω. Πόσο πολύ με τραβάνε τα πάντα πάνω σου. Σα να φτιάχτηκες για να με έλκεις αβάσταχτα. Απόλυτα. Μαγικά.

- Σε σένα θέλω να ζητήσω μια Συγγνώμη! Το τελευταίο που θέλω είναι να σε στενοχωρώ! 

- Εσύ που σε δυσκολεύω μια ζωή. Εύχομαι να ξέρεις το γιατί. Λατρεμένο μου πλάσμα! Τόσο τυχερή που σε βρήκα…

- Εσένα τώρα τι να σου πω? Αυτό που γεμίζει την καρδιά μου είναι ένα τεράστιο Σ’ Αγαπάω! Ολόκληρο. Τέτοιο που να γεμίζει και το στόμα. Να βγει και να καλύψει το χώρο όλο. Γιατί έτσι είναι αυτά. Ανεξήγητα. Απρόοπτα. Από πάντα και για πάντα. Μην το ξεχνάς. Ό, τι και αν γίνει.

- Ξέρεις.. Μου ήρθες τώρα στο μυαλό Εσύ. Έχω να σου πω τόσα πολλά. Σε περίμενα καιρό. Ανέκαθεν. Και εμφανίστηκες. Και νιώθω ευγνώμων. Απέραντη ευγνωμοσύνη. Πόσο σε ευχαριστώ! Δεν θα σε απογοητεύσω. Δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο από αυτό. Η παρουσία σου κάθε φορά με συγκινεί. Κάθε λεπτό μαζί σου είναι μάθημα ζωής. Ευχαριστώ, Ευχαριστώ, Ευχαριστώ!

«Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πως φτάσαμε στ’ ανείπωτα...»

Α.Κ.