Ψυχραιμία...

                                           "Τα λόγια είναι οι άνεμοι της ψυχής"

                                                           Πυθαγόρας

Η έννοια της λέξης «Ψυχραιμία» στριφογυρίζει ασταμάτητα το τελευταίο διάστημα μέσα στα εγκεφαλικά μου κύτταρα.

Έψαξα λοιπόν σε διάφορα λεξικά και βρήκα το παρακάτω: Ψυχραιμία = Η ιδιότητα ή η κατάσταση εκείνου που δεν παρασύρεται από συναισθήματα, αλλά ελέγχει τις ψυχικές του αντιδράσεις σε απρόοπτη δυσκολία, κατάσταση αναταραχής , η μη εκδήλωση έντονου συναισθήματος.

Έρχομαι τώρα και αναρωτιέμαι, πόσες είναι εκείνες οι φορές στην καθημερινότητα μας , που έχουμε χάσει την ψυχραιμία μας και εντέλει έχουμε μεταμορφωθεί σε ταύρους μαινόμενους εντός μια  αρένας θυμωμένων συναισθημάτων, προσπαθώντας να διεκδικήσουμε το «δίκιο» μας , αλλά φυσικά ως αποτέλεσμα έχουμε την άσκοπη - άτοπη πράξη και εκτόξευση αντίστοιχα άσχημων πράξεων και λέξεων; Πάραυτα όταν ανακτούμε το έλεγχο του εαυτού μας  , επιθυμούμε να είχαμε πράξει διαφορετικά, μας κατακλύζουν ενδεχομένως τύψεις, ενοχές και μια «ανάγκη» να ζητήσουμε Συγνώμη (οι παλαιότεροι έλεγαν: Από τότε που βγήκε το συγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο…άλλη συζήτηση αυτή όμως).

Με την πάροδο των χρόνων κατανόησα ότι ερχόμενος σε μια κατάσταση όπως την παραπάνω , διόλου εύστοχα αναζητάς το δίκιο σου , αλλά αντιθέτως επιτίθεσαι και  κατηγορείς τον ίδιο σου τον εαυτό για λανθασμένες συμπεριφορές που ευθύνονται άλλοι. Επίθεση…μήπως είναι άμυνα έναντι στο ίδιο μας το «ΕΓΩ» που εκείνη την δεδομένη στιγμή πληγώνεται, θίγεται, βάλλεται ;

Αυτές τις στιγμές Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε εμπρός μας την «επιλογή» της αντίδρασης μας ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ. Λέγοντας ψυχραιμία μιλάω για διαύγεια πνεύματος και καθαρή σκέψη την στιγμή που η ματιά μας αρχίζει να γυαλίζει περίεργα. Ξέρω , ωραία να τα γράφουμε και να τα λέμε , η πράξη είναι το ζητούμενο…

Σκεφτείτε την στιγμή που ο θυμός μας έχει κατακλύσει, τι επιπτώσεις έχει στο πνεύμα μας και την ψυχή μας. Δηλητήρια εκτοξεύουμε μέσα μας , αρρωσταίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, χαμηλώνουμε στο επίπεδο και χάνουμε κομμάτια της ύπαρξης μας. Από μια στοίβα καρφιά , απλώνουμε το χέρι μας αρπάζουμε μερικά με σκοπό να τα εκτοξεύσουμε στον απέναντι μας…έτσι όμως δεν πληγωνόμαστε και εμείς;

Την επόμενη φορά που κάποιος από εμάς βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση και το «Εγώ» μας ουρλιάζει να εισακουστεί ,ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την εσωτερική μας «ηρεμία» , ας επιλέξουμε την φρασεολογία που θα χρησιμοποιήσουμε μέσω της λογικής μας.

Πιθανόν έτσι να επέλθει ισορροπία στις σχέσεις μας αλλά και στην καθημερινότητα μας.

k.p

.