Για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα

Τώρα. Σε τρομάζει αυτή η λέξη; Τι σημαίνει για σένα;

Η στιγμή μονάχα. Χωρίς τίποτα άλλο. Το παρόν. Σου φαίνεται ξένη;

Είναι δύσκολο ν’ αφήσεις το ‘πριν’. Και τόσο αδιανόητο να βάλεις στην άκρη το ‘μετά’. 

Κουβαλάς το παρελθόν σου. Όλοι το φέρουν. Πολλές φορές βαρύ φορτίο. Κάποιες άλλες πολύτιμος οδηγός. Χαρές, αγάπες, πληγές, σχέσεις, επιλογές, λάθος και σωστό, κεκτημένα, εμπειρίες. 

Και είναι και αυτό το μέλλον. Το προσδοκώμενο. Εκεί που θέλεις πάση θυσία να φτάσεις, ξεχνώντας συνήθως ότι το όχημα για το ταξίδι, ο τρόπος για ν’ αγγίξεις τον προορισμό σου, βρίσκεται εδώ ακριβώς. Μπροστά σου, στο ‘τώρα’, στη δική σου στιγμή.

Χάνεσαι σε παρελθόν και μέλλον, το παρόν σου φαντάζει θολό, ο χρόνος σου περνάει με φόντο την απογοήτευση, την ατολμία, τη σταθερή αστάθεια.

Το φως σου κρύβεις καλά.

Μα εγώ σε έχω δει…

Είναι φορές που σου κλέβω ένα χαμόγελο, το πιο ξεχωριστό σου.

Το εγκλωβίζω και τότε είναι που βλέπω ποιος είσαι πραγματικά.

Συναντώ το μικρό παιδί μέσα σου.

Είναι στιγμές που μέσα από τα μάτια σου προβάλλει ολοκάθαρα η ψυχή σου.

Εκείνες τις στιγμές δε μπορείς να μου κρυφτείς.

Αγάπη φωτίζει τα πάντα γύρω σου.

Το φως ξέρω σε τυφλώνει, ξεσυνήθισε η όραση σου.

Εκεί, στα μαύρα τρισδιάστατα γυαλιά σου.

Αυτά που σου σέρβιραν με τόση ευκολία.

Δεν τολμάς, διστάζεις.

Βάζεις παραπετάσματα μπροστά στην τόση αλήθεια.

Κάποιες φορές το πετυχαίνεις, κάποιες φορές σε ξεγελάς.

Είναι που χεις ξεχάσει…

Πάνω στο ίδιο τραγούδι,

χορεύεις σα μαριονέτα μέσα στην τόση λήθη.

Έχεις ένα κενό στο στήθος, έρχονται ώρες που σε πονά πραγματικά.

Εικόνες φευγαλέα περνούν από μπροστά σου

σαν πεταλούδες γεμάτες χρώματα.

Κάνεις ένα βήμα να τις φυλακίσεις, μα έχεις βολευτεί τόσο καλά στην άβο(υ)λη σου στάση.

Μέχρι να κινηθείς έχουν πετάξει μακριά.

Όταν όμως αφήνεσαι εγώ σε αναγνωρίζω.

Η λάμψη μένει ίδια.

Η αίσθηση είναι εκεί, μέχρι να φτερουγίσει

να φύγει από τις φυλακές που εσύ την έχεις κλείσει.

Ό, τι και αν σου πλάσαραν πως είναι το οικείο

κάτι θα σε χαλάει,

θα νιώθεις άστεγος στης μέρας σου την πνιγηρή συνήθεια.

Μα θα σε έχω δει…

Και θα σου το θυμίζω…

Ένα βλέμμα αρκεί…

Μέχρι να δεις και εσύ…

A.K.