You may say I'm a Dreamer...But I'm not the only one...

“Με μια ονειροπαγίδα αγκαλιά, μετρώντας πόσα όνειρα χωράνε

κι αν χάνεσαι στο μέτρημα ξανά, θυμήσου ως το άπειρο σε πάνε”

Στον ύπνο σου, στο ξύπνιο σου, μέρα και νύχτα, πάντα και παντού…

Χωρίς όρια, εκεί όπου η λογική παραλύει. Παράλογα λογικό, σπουδαίο μα και αστείο, πρωτότυπα δοσμένο, πάντα μοναδικό. Στα όνειρα κανόνες δεν υπάρχουν. Η απόλυτη επιθυμία συναντά την ελευθερία. Ελεύθερος από δεσμά. Σεναριογράφος, σκηνοθέτης, πρωταγωνιστής… Στη δική σου σκηνή… Μονάχα απ’ τη ματιά σου. Υπόλογος σε σένα.

Ανοίγω τα μάτια μου σε έναν κόσμο με χαλασμένη πυξίδα. Θολός προορισμός, σκληρή καθημερινότητα, αβέβαια βήματα. Ένα τοπίο σε φόντο μουντό και σύγχυση μεγάλη. Σα να χάθηκαν από την παλέτα όλα τα χρώματα. Κι εμείς κοιτάζουμε από μακριά την πολυπόθητη ζωγραφιά, επιβιώνοντας στη μέρα που φτιάξανε για μας χωρίς εμάς.

Όνειρα καταρρακωμένα. Νέοι που ξέχασαν τι θα πει ελπίδα. Πτυχία κρεμασμένα σε ξεβαμμένους τοίχους, σπουδές χωρίς αντίκρισμα, ταυρομαχίες σε μια άρρωστη εργασιακή αρένα.

Είναι στιγμές που ο θυμός με κυριεύει. Γι’ αυτούς που μας κλέβουν τα όνειρα, για εκείνους που έστρωσαν το έδαφος γι’ αυτή την κατάσταση, για τη νεολαία που δεν αντιδρά επαρκώς, για τον ίδιο μου τον εαυτό που κάνει το ίδιο.

Δίπλα μου περνούν παρουσίες θλιμμένες, γεμάτες άγχος. Σβησμένο το χαμόγελο από καιρό. Στην πιο ωραία χώρα της γης, στον πιο ευλογημένο ίσως τόπο, τον πιο φωτεινό κι όμως… οι άνθρωποι έχασαν τη χαρά τους.

Δίπλα μου περνούν κι οι απουσίες. Νέοι ξενιτεμένοι, μακριά από την οικογένειά τους, τους φίλους τους, τους αγαπημένους τους ανθρώπους. Προσπαθώντας να μη γίνουν ένας ακόμη αριθμός στο βωμό της ανεργίας.

Γενιά μου πληγωμένη.

Μα στο ξεπούλημα αυτό της χώρας, του ηθικού μας, της περηφάνιας μας, ξέρω πως υπάρχει κάτι που δεν κοστίζει. Τα όνειρά μας.

Στο μυαλό μου τριγυρνά η σκέψη του Ευγένιου Τριβιζά:

“Μεγάλος μπελάς τα όνειρα. Κάτι ονειράκια τόσα δα, που δε σου γεμίζουνε το μάτι, φουντώνουνε καμιά φορά, φουντώνουνε σαν τη φωτιά, γίνονται σίφουνας, λαίλαπα γίνονται και κάνουνε τον κόσμο άνω κάτω!”

Το μέλλον μας δεν έρχεται από μόνο του. Εμείς το δημιουργούμε. Τα όνειρα τ’ αληθινά έχουν αφάνταστη δύναμη. Αν η επιθυμία είναι απόλυτη, αν η θέληση στέκει ακατανίκητη, τότε παίρνουν μορφή. Γίνονται πραγματικότητα. Η δική σου πραγματικότητα.

Και αν η ζωή δεν είναι για τους ονειροπόλους, θα ζούμε σ’ ένα όνειρο. Μαζί.

«Αξίζει φίλε μου να υπάρχεις για ένα όνειρο

  Και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.»

Imagine…

Α.Κ.

 

Μνήμες ψυχής

                
                                   http://www.youtube.com/watch?v=xQB6CYm7R2M

Σιωπή, μεθυστική μελωδία στον ήχο του φτερουγίσματος της καρδιάς, ενός ήχου που επιδέξια με μεταφέρει στο παρελθόν. Η κάθε νότα και μια διαφορετική μας ζωή στον ταξίδι των ψυχών μας εις το άπειρον. Τρέχουν οι μνήμες ανάλαφρα στις καλοκαιρινές αποδράσεις του αιώνιου ερωτά μας ,και είναι εκεί όπου τα κύματα  ξανά μου μιλούν για έναν έρωτα που καίει την ψυχής μου τα σωθικά λέγοντας μου : «Μην τρέχεις με περίτεχνες κινήσεις να κρυφτείς από το πεπρωμένο της ψυχής , ποια η διάφορα ανάμεσα στο να σταθείς δίπλα στην φλόγα από το να προσπαθήσεις να απομακρυνθείς; Φωτιά είναι και είτε πνιγεί στο τώρα , στο μετά με ένα απλό γλυκό , καθαρό βλέμμα αγάπης θα φουντώσει ξανά καίγοντας σε διπλά. Ηρέμησε ψιθυρίζουν στην βουβή ανησυχία της ύπαρξης μου καθησυχάζοντας το είναι μου, Όσα είναι να έρθουνε , θα’ρθουν…

Γαλήνια ησυχία στην όψη του απείρου ξετυλίγεται εντός μου. Η αισθαντική , χρωματιστή φωνή των κυμάτων με ταξιδεύει νοερά …για «πάντα»!

 

k.p

Μοναξιά - Μοναχικότητα

Μπροστά στον διαχωρισμό των λέξεων «Μοναξιά» - «Μοναχικότητα» ο νους αντιδρά και αρνείται να αντιμετωπίσει την ουσία πραγματικά.

Ύστερα από πολύ σκέψη και προσωπικές καταστάσεις έφθασα στα δικά μου συμπεράσματα και προσπάθησα να δώσω έναν «ορισμό».

Ξεκινώντας με την μοναξιά κατέληξα στην σκέψη ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αρνητική κατάσταση, μια απουσία ενός συντρόφου, Ενός φίλου, και Ισχυρότατη παρουσία του ΕΓΩ, διότι βιώνοντας μοναξιά είναι μόνο μια κατάσταση εφήμερη που έχει προκληθεί από μια «απώλεια» επικοινωνίας και όχι από συνειδητή επιλογή. Οι περισσότεροι από εμάς κάποια στιγμή στην ζωή μας έχουμε χρησιμοποιήσει την έκφραση «Νιώθω μόνος μου, νιώθω μοναξιά» και αντί να την κατανοήσουμε  και έπειτα να την κατακτήσουμε με σκοπό να μην μας τρομάζει , βυθιζόμαστε στο συναίσθημα που της κάνει παρέα και ονομάζεται «Θλίψη». 

Από την άλλη πλευρά η μοναχικότητα είναι μια αγνή θετική κατάσταση της ψυχοσύνθεσης του καθενός που  την Επιλέγει (προσοχή στην διαφορά), διότι μέσα στην μοναχικότητα ακούς τον ήχο της ψυχής σου , μέσα από την μοναχικότητα  συνδέεσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό και απελευθερώνεσαι .Είναι πολύ σημαντικό να «αντέξεις» - « κατανοήσεις» την εσωτερική σου φωνή. Φυσικά επιλέγοντας την μοναχικότητα δεν σημαίνει ότι  εξαφανίζεσαι από τον χάρτη «Ζωή» και είσαι μόνος , σημαίνει ο εαυτός μου ανήκει σε εμένα , δεν ανήκω εγώ στον εαυτό μου, μπορεί να επιφέρει και ένα αποτέλεσμα για κάποιο διάστημα να μην σας κατανοούν αλλά και το αντίστροφο. Σημασία όμως έχει η συνειδητή Επιλογή ανάμεσα στους δύο όρους όπου έχει και το αντίτιμο φυσικά.

Πάραυτα αναλογιστείτε, πόσοι από εμάς έχουμε πάει μόνοι μας διακοπές; Πόσοι από εμάς έχουμε πάει για καφέ μόνοι μας; Και ακόμα κάτι πιο απλό πόσοι από εμάς έχουμε πάει σινεμά μόνοι μας; Έστω για μια φορά…

Γιατί άραγε;;;;

k.p

Για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα

Τώρα. Σε τρομάζει αυτή η λέξη; Τι σημαίνει για σένα;

Η στιγμή μονάχα. Χωρίς τίποτα άλλο. Το παρόν. Σου φαίνεται ξένη;

Είναι δύσκολο ν’ αφήσεις το ‘πριν’. Και τόσο αδιανόητο να βάλεις στην άκρη το ‘μετά’. 

Κουβαλάς το παρελθόν σου. Όλοι το φέρουν. Πολλές φορές βαρύ φορτίο. Κάποιες άλλες πολύτιμος οδηγός. Χαρές, αγάπες, πληγές, σχέσεις, επιλογές, λάθος και σωστό, κεκτημένα, εμπειρίες. 

Και είναι και αυτό το μέλλον. Το προσδοκώμενο. Εκεί που θέλεις πάση θυσία να φτάσεις, ξεχνώντας συνήθως ότι το όχημα για το ταξίδι, ο τρόπος για ν’ αγγίξεις τον προορισμό σου, βρίσκεται εδώ ακριβώς. Μπροστά σου, στο ‘τώρα’, στη δική σου στιγμή.

Χάνεσαι σε παρελθόν και μέλλον, το παρόν σου φαντάζει θολό, ο χρόνος σου περνάει με φόντο την απογοήτευση, την ατολμία, τη σταθερή αστάθεια.

Το φως σου κρύβεις καλά.

Μα εγώ σε έχω δει…

Είναι φορές που σου κλέβω ένα χαμόγελο, το πιο ξεχωριστό σου.

Το εγκλωβίζω και τότε είναι που βλέπω ποιος είσαι πραγματικά.

Συναντώ το μικρό παιδί μέσα σου.

Είναι στιγμές που μέσα από τα μάτια σου προβάλλει ολοκάθαρα η ψυχή σου.

Εκείνες τις στιγμές δε μπορείς να μου κρυφτείς.

Αγάπη φωτίζει τα πάντα γύρω σου.

Το φως ξέρω σε τυφλώνει, ξεσυνήθισε η όραση σου.

Εκεί, στα μαύρα τρισδιάστατα γυαλιά σου.

Αυτά που σου σέρβιραν με τόση ευκολία.

Δεν τολμάς, διστάζεις.

Βάζεις παραπετάσματα μπροστά στην τόση αλήθεια.

Κάποιες φορές το πετυχαίνεις, κάποιες φορές σε ξεγελάς.

Είναι που χεις ξεχάσει…

Πάνω στο ίδιο τραγούδι,

χορεύεις σα μαριονέτα μέσα στην τόση λήθη.

Έχεις ένα κενό στο στήθος, έρχονται ώρες που σε πονά πραγματικά.

Εικόνες φευγαλέα περνούν από μπροστά σου

σαν πεταλούδες γεμάτες χρώματα.

Κάνεις ένα βήμα να τις φυλακίσεις, μα έχεις βολευτεί τόσο καλά στην άβο(υ)λη σου στάση.

Μέχρι να κινηθείς έχουν πετάξει μακριά.

Όταν όμως αφήνεσαι εγώ σε αναγνωρίζω.

Η λάμψη μένει ίδια.

Η αίσθηση είναι εκεί, μέχρι να φτερουγίσει

να φύγει από τις φυλακές που εσύ την έχεις κλείσει.

Ό, τι και αν σου πλάσαραν πως είναι το οικείο

κάτι θα σε χαλάει,

θα νιώθεις άστεγος στης μέρας σου την πνιγηρή συνήθεια.

Μα θα σε έχω δει…

Και θα σου το θυμίζω…

Ένα βλέμμα αρκεί…

Μέχρι να δεις και εσύ…

A.K.