28 και κάτι ευχές!!!!

Γλυκό μου Σκορπιάκι έφτασες αισίως τα 28 !!! 28 ολόκληρα έτη ομορφαίνεις τους γύρω σου με την σιωπηλή επιμονή σου, προσφέροντας μας σημαντική ανάσα ξεγνοιασιάς στην καθημερινότητα μας.

Σε εσένα λοιπόν , που ξέρεις να ανυψώνεις την φιλία παραπάνω από τα όρια του συμβατού, σε εσένα που με ανιδιοτελή αγάπη μεριμνάς να είσαι πάντα δίπλα μου σε όλες τις στιγμές μου…Σε αγαπώ πολύ!!!

Σου Εύχομαι καρδούλα μου ο κάθε χρόνος που περνά να είναι πλημμυρισμένος από στιγμές ευτυχίας , γεμάτος φωτεινά χαμόγελα διώχνοντας μακριά όποια κατάσταση προσπαθήσει να σκιάσει την εξέλιξη σου, μα πάνω από όλα σου εύχομαι ψυχική και σωματική υγεία που θα σε οδηγήσουν στην εκπλήρωση των στόχων – επιθυμιών σου!!!!

k.p

Ο μικρός πρίγκιπας

http://www.youtube.com/watch?v=x_AlwAwwk3A

(Με μια μικρή αφορμή μου ήρθε στο μυαλό το πανέμορφο δημιούργημα του Antoine de Saint-Exupery... Κάθε ανάγνωση αποκαλύπτει κάτι νέο...)


 
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20ο


Αφού περπάτησε για πολλές ώρες ανάμεσα από σωρούς άμμου, βράχους και χιόνια, ανακάλυψε επιτέλους ένα δρόμο. Κι όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν στους ανθρώπους.

- Καλημέρα, είπε.
Ήταν ένας κήπος γεμάτος ανθισμένα τριαντάφυλλα.
- Καλημέρα, είπαν τα τριαντάφυλλα.

Ο μικρός πρίγκιπας τα κοίταξε. Όλα έμοιαζαν με το δικό του λουλούδι.

- Τι είσαστε εσείς ; τα ρώτησε κατάπληκτος.
- Είμαστε τριαντάφυλλα, είπαν.
- Α! έκανε ο μικρός πρίγκιπας.

Κι ένιωσε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του είχε πει ότι ήταν το μοναδικό σ' όλον τον κόσμο από το είδος του. Και να τώρα που βρίσκονταν μπροστά του πέντε χιλιάδες, όλα τα ίδια, μέσα σ' ένα μόνο κήπο!

«Πολύ θα στενοχωρηθεί, σκέφτηκε, αν τα έβλεπε όλ' αυτά ... θα το 'πιανε φοβερός βήχας και θα 'κανε σαν να 'ταν να πεθάνει για να γλιτώσει από τη γελοιοποίηση. Κι εγώ ια 'μαι αναγκασμένος να κάνω πως τάχα το περιποιούμαι γιατί, αν δεν το κάνω, για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' άφηνε τον εαυτό της να πεθάνει στ' αλήθεια...»

Ύστερα, σκέφτηκε πάλι: «Πίστευα πως ήμουν πλούσιος επειδή είχα ένα μοναδικό σ' όλο τον κόσμο λουλούδι, ενώ δεν είχα παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο. Αυτό και τα τρία μου ηφαίστεια που μου φτάνουν μέχρι τα γόνατα και που από αυτά το ένα, ίσως, είναι σβησμένο για πάντα, το δίχως άλλο δεν με κάνουν μεγάλο πρίγκιπα ... Και, ξαπλωμένος πάνω στο χορτάρι, έκλαψε».


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21ο


Τότε ήταν που παρουσιάστηκε η αλεπού:

- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε προς το μέρος απ' όπου ακουγόταν η φωνή, μα δεν είδε τίποτε.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από τη μηλιά ...
- Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη ...
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος ...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
- Δεν θα είσαι από 'δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».
- Δημιουργώ δεσμούς;
- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω πως μ' έχει εξημερώσει...
- Καθόλου απίθανο, είπε η αλεπού. Πάνω στη Γη βλέπει κανείς κάθε λογής πράματα ...
- Ω! Αυτό δεν έγινε στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Η αλεπού φάνηκε να ενδιαφέρεται πολύ.
- Σ' ένα άλλο πλανήτη;
-Ναι.
- Υπάρχουν κυνηγοί σε κείνο εκεί τον πλανήτη;
- Όχι.
- Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον! Και κότες;
- Όχι.
- Τίποτε δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού. Όμως, η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να 'ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα 'ναι υπέροχα όταν θα μ' έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ' αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.

Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.

- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!
- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα ...


Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.

- Θα 'ταν καλύτερα να 'ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ' αρχίσω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ' αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν' ανησυχώ. Θα 'χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα 'ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε θ' αρχίσω να καρδιοχτυπώ... Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.

- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να 'ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα 'μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:

- Αχ! είπε η αλεπού ... Θ' αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! - Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.

Ύστερα πρόσθεσε:

-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.

Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:

- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα 'χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.

- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και γύρισε προς την αλεπού.

- Γεια σου, είπε ...
- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
- Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου ... έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου ...
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.

Α.Κ.

Καθρέφτης

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Αυτές τις ώρες τις απολάμβανε. Είχαν μια απόκοσμη και θεραπευτική σιγή. Ώρες που αναμετριόταν με τον Εαυτό του. Τα «Θέλω» του, τα «Πρέπει», τις άλλες του φωνές. 

Ίσως να ήταν που μέσα στο σκοτάδι αναζητάς το φως. Πάντα σε δίπολο το νόημα του κόσμου. 

Στο ραδιόφωνο έπαιζε αγαπημένη μουσική. Καθώς άγγιζε μνήμες βαθιές, οι φλέβες του πάλλονταν ολοένα γρηγορότερα. Σκέψεις γέμισαν το χώρο. 

Γύρισε λίγο και το πρόσωπό του συνάντησε τον καθρέφτη. Σάστισε για μια στιγμή. Στο είδωλο διαγράφονταν αισθήσεις τεταμένες. Ένταση σε κάθε εκατοστό του. Αντίκρισε θυμό, νοσταλγία, αγωνία, προσδοκία, λαχτάρα.

Απέναντί του στεκόταν μια ανικανοποίητη μορφή.            

Τρόμαξε να την αναγνωρίσει.

Πάνω του είχε κομμάτια των σχέσεών του, κομμάτια των άλλων, κομμάτια αλλαγμένα δικά του. 

 

Συλλογίστηκε αυτή την προβολή του σε πρόσωπα και καταστάσεις.

Του αποκαλύφθηκε μια μεγάλη αλήθεια:

  

“Καθρέφτης είναι οι σχέσεις μας. Εκεί βλέπουμε τον εαυτό μας όπως είναι. Μέσα από αυτές βλέπουμε τις αντιδράσεις μας, τις αντιθέσεις μας, τις ιδέες μας, αυτά που πραγματικά επιθυμούμε ή αποστρεφόμαστε.

Αυτή είναι η ομορφιά του καθρέφτη. Μπορούμε να τον αποφύγουμε, να ξεφύγουμε από αυτόν.

Κανείς δε μπορεί να μας βοηθήσει να κοιτάξουμε.

Αυτό που βλέπουμε είναι η ψυχή μας και δε μπορεί να θεραπευτεί από άλλον.

Όταν το ανακαλύψουμε στο βάθος της ύπαρξής μας, μέσα από τον καθρέφτη των σχέσεών μας, τότε εκείνες αποκτούν μια εκπληκτική ζωτικότητα και γίνονται εξαιρετικά σημαντικές.

Γινόμαστε το φως του Εαυτού μας…”

Αυτό το περίφημο «ανικανοποίητο» βάλθηκε να το εξαφανίσει.

Θα ομόρφαινε το είδωλο στον καθρέφτη του. Θα του επέστρεφε μόνο χαμόγελο και αγάπη. Ναι. Αγάπη.

Ήξερε άλλωστε πως είναι η μεγαλύτερη πλήρωση της ύπαρξης. Η Αγάπη που δίνεις.

«Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί ν' αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, απ' όσα δικά μας χαρίζουμε.

Ακόμα και η ψυχή διά της απώλειας κερδίζεται.

Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα;  

Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με το μίζερο εαυτό της που την στενεύει.

Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε.

Προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο.

Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας.
Λέγεται πως μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη ...»

Ξάπλωσε και κοιμήθηκε ήρεμος, απαλλαγμένος από “χρέη” παλιά…

Είδε ένα όνειρο καθαρό και ζωντανό όσο ποτέ.

Η φωνή που του μιλούσε πλέον ήταν μία. Η δική του, η αληθινή του.

Συνέδεσε τα κομμάτια. Θυμήθηκε.

Και στο σκοτάδι…εγένετο Φως.

Α.Κ.

Φίλα με ακόμα

Ξύπνησα με την αίσθηση που αφήνει το φιλί σου.  Αν μου ζητήσεις να στην περιγράψω, σίγουρα δε θα μπορέσω να σου την περάσω επακριβώς. 

Μια κίνηση απλή, μια αίσθηση αιώνια. 

Ξέρεις, το φιλί μπορεί να έχει μονάχα έναν ήχο παγκοσμίως. Μα οι αποχρώσεις του είναι άπειρες. 

Το δικό σου γεννά τις ομορφότερες εικόνες.  

Ξυπνά όλες τις αισθήσεις. 

Μία προς μία. Ακόμα και αυτή την 6^η… Την απροσδιόριστη...

Οι άνθρωποι είτε σκορπάνε το φιλί τους είτε φοβούνται τόσο πολύ να το δώσουν.

Οι μεν δε μπορούν να νιώσουν τι πραγματικά σημαίνει, οι δε το ξέρουν πως ενώνει.

Πολλές φορές δένει για πάντα.

Εγκλωβίζει στη μνήμη καθετί μοναδικό εκείνης της στιγμής. 

Ήχοι, εικόνες, συναισθήματα.

Ένα φιλί.

“Κι αν μείνει το όνειρο μισό κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό…”

Ψάξε στα όνειρά σου. Εκεί θα στο θυμίζω…

Α.Κ.

Ψυχραιμία...

                                           "Τα λόγια είναι οι άνεμοι της ψυχής"

                                                           Πυθαγόρας

Η έννοια της λέξης «Ψυχραιμία» στριφογυρίζει ασταμάτητα το τελευταίο διάστημα μέσα στα εγκεφαλικά μου κύτταρα.

Έψαξα λοιπόν σε διάφορα λεξικά και βρήκα το παρακάτω: Ψυχραιμία = Η ιδιότητα ή η κατάσταση εκείνου που δεν παρασύρεται από συναισθήματα, αλλά ελέγχει τις ψυχικές του αντιδράσεις σε απρόοπτη δυσκολία, κατάσταση αναταραχής , η μη εκδήλωση έντονου συναισθήματος.

Έρχομαι τώρα και αναρωτιέμαι, πόσες είναι εκείνες οι φορές στην καθημερινότητα μας , που έχουμε χάσει την ψυχραιμία μας και εντέλει έχουμε μεταμορφωθεί σε ταύρους μαινόμενους εντός μια  αρένας θυμωμένων συναισθημάτων, προσπαθώντας να διεκδικήσουμε το «δίκιο» μας , αλλά φυσικά ως αποτέλεσμα έχουμε την άσκοπη - άτοπη πράξη και εκτόξευση αντίστοιχα άσχημων πράξεων και λέξεων; Πάραυτα όταν ανακτούμε το έλεγχο του εαυτού μας  , επιθυμούμε να είχαμε πράξει διαφορετικά, μας κατακλύζουν ενδεχομένως τύψεις, ενοχές και μια «ανάγκη» να ζητήσουμε Συγνώμη (οι παλαιότεροι έλεγαν: Από τότε που βγήκε το συγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο…άλλη συζήτηση αυτή όμως).

Με την πάροδο των χρόνων κατανόησα ότι ερχόμενος σε μια κατάσταση όπως την παραπάνω , διόλου εύστοχα αναζητάς το δίκιο σου , αλλά αντιθέτως επιτίθεσαι και  κατηγορείς τον ίδιο σου τον εαυτό για λανθασμένες συμπεριφορές που ευθύνονται άλλοι. Επίθεση…μήπως είναι άμυνα έναντι στο ίδιο μας το «ΕΓΩ» που εκείνη την δεδομένη στιγμή πληγώνεται, θίγεται, βάλλεται ;

Αυτές τις στιγμές Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε εμπρός μας την «επιλογή» της αντίδρασης μας ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ. Λέγοντας ψυχραιμία μιλάω για διαύγεια πνεύματος και καθαρή σκέψη την στιγμή που η ματιά μας αρχίζει να γυαλίζει περίεργα. Ξέρω , ωραία να τα γράφουμε και να τα λέμε , η πράξη είναι το ζητούμενο…

Σκεφτείτε την στιγμή που ο θυμός μας έχει κατακλύσει, τι επιπτώσεις έχει στο πνεύμα μας και την ψυχή μας. Δηλητήρια εκτοξεύουμε μέσα μας , αρρωσταίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, χαμηλώνουμε στο επίπεδο και χάνουμε κομμάτια της ύπαρξης μας. Από μια στοίβα καρφιά , απλώνουμε το χέρι μας αρπάζουμε μερικά με σκοπό να τα εκτοξεύσουμε στον απέναντι μας…έτσι όμως δεν πληγωνόμαστε και εμείς;

Την επόμενη φορά που κάποιος από εμάς βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση και το «Εγώ» μας ουρλιάζει να εισακουστεί ,ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την εσωτερική μας «ηρεμία» , ας επιλέξουμε την φρασεολογία που θα χρησιμοποιήσουμε μέσω της λογικής μας.

Πιθανόν έτσι να επέλθει ισορροπία στις σχέσεις μας αλλά και στην καθημερινότητα μας.

k.p

.

Τα Ανείπωτα

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν απουσίαζε από τον καθένα μας η προσωπική λογοκρισία, προτού ξεστομίσουμε όσα σκεφτόμαστε.

Αν τα συναισθήματα που γίνονται σκέψεις, οι σκέψεις που γίνονται λέξεις έρεαν ανεμπόδιστα, χωρίς να υπάρχει 2^η, 3^η, 50^η ανάγνωση. 

Λέξεις φωτιά ή και πάγος. Εκτόξευση πρωτογενώς, με όλη την αφέλεια και την ειλικρίνεια που κρύβουν. Γυρίζοντας την πλάτη σε άγραφους κανόνες, ταμπού, προκαταλήψεις. 

Πόσο χρόνο θα γλιτώναμε? Πόσο “μπουκωμένο” συναίσθημα?

Απ’ αυτό που σε βαραίνει λίγο-λίγο? Μέχρι που μια ωραία μέρα έρχεται και σε πνίγει. Και έχεις ένα σφίξιμο στο στήθος. Και το σωματοποιείς. Και δε σε χωράει ο τόπος. Και ψάχνεις τους φταίχτες της δικής σου δυστυχίας. Για όσα δεν εξέφρασες, για όσα δε διεκδίκησες, γι’ αυτά που προσπέρασες, προσπέρασαν, προσπερνούν.

Εγώ που σου γράφω δε βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Έχω γεμίσει το “σακούλι”. Μεγάλη επιτυχία! Δώρισα πολύτιμο χρόνο νομίζοντας πως κρατούσα τα προσχήματα. Το ονόμασα ευγένεια. Άλλες φορές υπομονή. Ή αυτοσυγκράτηση. Και τακτική. Μα ήταν μονάχα δειλία και εγωισμός.

- Να θέλω να ουρλιάξω σε σένα που από τη βολεμένη θέση σου, εντεταλμένος των “Μεγάλων”, σκοτώνεις τη χώρα μου. Εσύ και οι όμοιοί σου. Αφοπλίζετε τη νεολαία της, το μέλλον, τη στρέφετε στην ύλη, στην έλλειψή της, κονταίνοντας το άσβεστό της πνεύμα.

- Σε σας τους εργοδότες-αφέντες, που γυαλίζει το μάτι σας διατάζοντας με απόλυτη ηδονή, Αχ! Πόση αυτοσυγκράτηση να χωρέσει? Προτού σας στείλουμε στο “κι ακόμα παραπέρα…” ?

- Σε εσένα που υποτιμάς τις κατώτερες κοινωνικά τάξεις, μα πιθανότατα ανώτερες ψυχές από το στολισμένο και συγχρόνως τόσο κενό εαυτό σου. Να σου πω πόσο γελοίος φαίνεσαι μέσα στο ηλίθιο περιτύλιγμά σου. Πόση αμορφωσιά υπάρχει στα διαφημισμένα πτυχία σου!

- Και είσαι και εσύ που βλέπω να βοηθάς τόσους ανθρώπους. Που δίνεις καθημερινά ψωμί απ’ το ψωμί σου, ψυχή απ’ την ψυχή σου. Για να δεις ένα χαμόγελο. Να φτιάξεις τη μέρα κάποιου λιγότερου τυχερού από εσένα. Πιστεύοντας πως οι πράξεις του κάθε ένα από εμάς, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Πόσο σε θαυμάζω!

- Όταν μιλάω μαζί σου για διάφορα θέματα αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι δε μπορώ να παρακολουθήσω πολλά απ’ αυτά που λες. Γιατί το μόνο που σκέφτομαι είναι πόσο σε θέλω. Πόσο πολύ με τραβάνε τα πάντα πάνω σου. Σα να φτιάχτηκες για να με έλκεις αβάσταχτα. Απόλυτα. Μαγικά.

- Σε σένα θέλω να ζητήσω μια Συγγνώμη! Το τελευταίο που θέλω είναι να σε στενοχωρώ! 

- Εσύ που σε δυσκολεύω μια ζωή. Εύχομαι να ξέρεις το γιατί. Λατρεμένο μου πλάσμα! Τόσο τυχερή που σε βρήκα…

- Εσένα τώρα τι να σου πω? Αυτό που γεμίζει την καρδιά μου είναι ένα τεράστιο Σ’ Αγαπάω! Ολόκληρο. Τέτοιο που να γεμίζει και το στόμα. Να βγει και να καλύψει το χώρο όλο. Γιατί έτσι είναι αυτά. Ανεξήγητα. Απρόοπτα. Από πάντα και για πάντα. Μην το ξεχνάς. Ό, τι και αν γίνει.

- Ξέρεις.. Μου ήρθες τώρα στο μυαλό Εσύ. Έχω να σου πω τόσα πολλά. Σε περίμενα καιρό. Ανέκαθεν. Και εμφανίστηκες. Και νιώθω ευγνώμων. Απέραντη ευγνωμοσύνη. Πόσο σε ευχαριστώ! Δεν θα σε απογοητεύσω. Δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο από αυτό. Η παρουσία σου κάθε φορά με συγκινεί. Κάθε λεπτό μαζί σου είναι μάθημα ζωής. Ευχαριστώ, Ευχαριστώ, Ευχαριστώ!

«Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πως φτάσαμε στ’ ανείπωτα...»

Α.Κ.