Τα θέλω μου Μπορώ

Βρέθηκε στο ίδιο σημείο χρόνια μετά. Εκείνη η στάση του λεωφορείου. Η αφετηρία του για την καθημερινή περιπλάνηση στην πόλη της καρδιάς του.

Όλα έμοιαζαν ίδια μα και τόσο διαφορετικά συγχρόνως.

Το βλέμμα του πλανήθηκε στο χώρο. Ο φωτεινός πίνακας που είχε προστεθεί έδειχνε 30 λεπτά για το επόμενο λεωφορείο.

Δεν τον πείραζε πια η αναμονή.

Γύρω του κόσμος βιαστικός, μα εκείνου του είχε αποκαλυφθεί το νόημα της ζωής αυτής. Προσπαθούσε να δίνει αξία στην κάθε στιγμή.

Έφερε στο νου την ηλικιωμένη κυρία  που τότε, την εποχή που πάλευε έντονα με τις σκιές του, τον κοίταξε κατάματα μιλώντας στην ψυχή του.

Η τελευταία φράση της – σαν δυνατός αντίλαλος – πλημμύρισε τ’ αυτιά του.

“Ό, τι μπορείς αληθινά να φανταστείς, μπορείς και να το ζήσεις.”

Ένα πλατύ χαμόγελο χαράχθηκε στα χείλη του.

Ένιωσε μια εσωτερική φωνή να παίρνει τα ηνία και να απευθύνεται στη γνωστή-άγνωστη συνοδοιπόρο.

«Γνωρίζω πλέον ότι τα ΘΕΛΩ μου ΜΠΟΡΩ.

Μπορώ να ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά. Μπορώ να ζω τα όνειρά μου. Μπορώ να βλέπω την Αγάπη. Να αναγνωρίζω την Αγάπη. Να βιώνω την Αγάπη. Να προσφέρω Αγάπη. Να γίνομαι ο ίδιος Αγάπη.

Μπορώ να συνδέομαι με τους σημαντικούς Άλλους. Να τους αναγνωρίζω. Να γίνομαι κομμάτι τους και αυτοί πάλι δικό μου. Μπορώ να χαίρομαι με τη χαρά τους, να πονάω με τη λύπη τους, να μοιράζομαι το μονοπάτι μου, να περπατώ στο μονοπάτι τους. Μπορώ να βλέπω μέσα από τα μάτια τους, με την αποδοχή ότι τίποτα δεν είναι σωστό ή λάθος.

Μπορώ να θαυμάζω, να ενθουσιάζομαι, να αγκαλιάζω κάθε μου συναίσθημα, γνωρίζοντας πως το καθετί είναι μια ευκαιρία εξέλιξης. Ένα βήμα πιο κοντά στο άφθαρτο και αιώνιο.

Μπορώ να δημιουργώ και να μαθαίνω. Να ρουφάω γνώσεις και εμπειρίες.

Μπορώ να ευγνωμονώ. Μπορώ να λέω αυτό που σκέφτομαι. Μπορώ να συγχωρώ. Τους Άλλους και τον Εαυτό μου. Τρόπους που καταλαβαίνω μα και αυτούς που δεν κατανοώ.

Μπορώ ν’ ακολουθώ τον Ήλιο, μα και να χορεύω στη βροχή. Να ακούω τη φωνή στη μελωδία και ο στίχος μου να γράφει μουσική. Στη θάλασσα να βρίσκω τη γαλήνη, στο κύμα να χαϊδεύω τις ορμές. Τον δρόμο των μεγάλων να διαβαίνω, να στρίβω και να τρέχω σαν παιδί.

Μπορώ τα Εγώ μου να αγκαλιάζω, μα η “αφή” μου να γυρεύει την Ψυχή. Να χάνομαι στιγμές στις ψευδαισθήσεις και ο Δάσκαλός μου πάντα να είναι εκεί. Να με σηκώνει όταν πέφτω, να μου φωτίζει σοφά το δρόμο, να αισθάνομαι πως έχω όλα όσα χρειάζομαι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Μπορώ να νιώθω Ελεύθερος. Ελεύθερος μα με δεσμούς Ζωής.»

Η κόρνα του λεωφορείου διέκοψε τη σκέψη του. Επιβιβάστηκε χωρίς βάρος “αποσκευών”. Κοιτάζοντας από το παράθυρο την εικόνα που άφηνε πίσω του, θα ορκιζόταν ότι εκείνη στεκόταν εκεί. Το ίδιο ζεστό χαμόγελο. Σα να μην πέρασε μια μέρα.


A.K.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ – Η ΓΗ ΓΕΛΑΕΙ (or not..?)

“Δεν ήταν φέτος η χρονιά μου”, συλλογίζεσαι περπατώντας στο στολισμένο κέντρο της πόλης. Χριστούγεννα. Στολίδια, φώτα παντού, ο Δήμος είπε να κάνει το καθήκον του. 

Κυριακή. Άνοιξαν και τα μαγαζιά. Κοιτάς τις αστραφτερές βιτρίνες και κάτι ΠΡΕΠΕΙ να πάρεις. Καταναλωτής δεν είσαι? Δεν σου έφτανε η εβδομάδα όλη. Φρόντισαν να σου κερδίσουν και άλλο χρόνο. Πιστεύεις ακράδαντα ότι έτσι θα τονωθεί η αγορά και θα έρθουν καλύτερες μέρες. Κρυφοχαίρεσαι που δεν είσαι αυτός που στέκεται κατάκοπος  πίσω απ’ το ταμείο. Βγαίνεις με τις πολύχρωμες σακούλες σου χαμογελώντας για ένα δευτερόλεπτο. 

“Μακάρι να είχα χρήματα να πάρω όλα όσα ήθελα! Μισθός είναι αυτός? Δεν ήταν φέτος η χρονιά μου”.

Πότε ήταν η χρονιά σου? Ποια ακριβώς? 

Συνεχίζεις το δρόμο σου. 

“Απολογισμός του 2014. Μου λείπω. Μου λύπη. Μου λείπουν πολλά. Μα είναι Χριστούγεννα! Η γη γελάει?!”

Χαμογελάς για ένα δευτερόλεπτο ακόμα. 

Σου έρχεται στο νου ένας βομβαρδισμός από εικόνες, διαφημίσεις, lifestyle περιοδικά που προβάλλουν ένα ανέφικτο πρότυπο ευτυχισμένης οικογένειας γύρω από ένα όμορφα στολισμένο τραπέζι - σε ένα τέλειο σπιτικό.

Μα εσύ ξέρεις. Πίσω από τη χρυσόσκονη των ημερών και τα πλαστικά πρότυπα, βρίσκεται η πραγματικότητα.

ΕΛΛΕΙΨΗ ΚΑΙ ΑΦΘΟΝΙΑ.

Το βλέπεις το παιχνίδι. Σε έκαναν να αισθάνεσαι πως πάντα κάτι σου λείπει.

“Ναι... μου λείπει.”

Η αίσθηση ότι η ευτυχία γλιστράει μέσα απ’ τα χέρια σου. Πρόσωπα και πράγματα σε απόσταση αναπνοής. Και αυτή η κεντρομόλος δύναμη να μοιάζει πιο δυνατή από ποτέ.

Κατσουφιάζεις, οι σκέψεις σου διακόπτονται όταν σκοντάφτεις πάνω σε έναν άστεγο.

Είναι σχεδόν παιδί!

Κοντοστέκεσαι.

Σου προσφέρει το πιο όμορφο χαμόγελο που θα μπορούσες να συναντήσεις.

Τον κοιτάς κατάματα. Δεν μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω του.

Δε σταματάει να σου χαμογελάει. Το χαμόγελό του γεννά ελπίδα. Πατάει ένα κουμπί στο ταλαιπωρημένο του τρανζίστορ. Πανέμορφες χριστουγεννιάτικες μελωδίες σκορπούν στον αέρα.

Δεν χάνει την οπτική επαφή μαζί σου.

“Δεν ήταν φέτος η χρονιά μου. Και πως θα μπορούσε να είναι? Καμιά δεν μπορεί να είναι η χρονιά μου. Γιατί αυτό που έχω είναι στιγμές. Και ήταν πολλές!

ΑΦΘΟΝΕΣ.

Οι αγαπημένοι μου κοντά. Ακόμα και αυτοί που είναι μακριά. Πάντα κοντά. Το χάδι τους. Το βλέμμα των φίλων μου, που χωρίς να μιλήσω ξέρουν. Τα μαθήματα, τα στραβοπατήματα, οι προκλήσεις. Οι νέες εμπειρίες, το θάρρος, τα ρίσκα, τα τόσα νέα χρώματα. Η αύρα σου. Το γέλιο σου που γράφει μουσική...

Έχω αυτές τις εικόνες και άλλες τόσες.”

Συνειδητοποιείς ότι τόση ώρα είσαι καθιστή και τον κοιτάζεις.

Η χρονιά σου μέσα απ’ τα μάτια ενός παιδιού! Του πιο γελαστού παιδιού!

Αυτού που δεν έχει τίποτα απ’ ό, τι εσύ. Και ταυτόχρονα τα έχει ΟΛΑ.

Χριστούγεννα! Η γη ναι, γελάει!

Α.Κ.

* Στον Αστερισμό του Σκορπιού

“Τ’ αστέρια λάμπουν αλλιώς εδώ στην εξοχή. Μοιάζουν αμέτρητα, ολοφώτεινα, ένα βήμα μακριά σου.”  παρατήρησε με ενθουσιασμό καθώς ξάπλωσε ανάσκελα στην πλαγιά του βουνού.

Πλανήτες, φώτα, αστερισμοί, ουράνια σώματα. Πάντοτε την εξίταραν. Ήθελε να μάθει παραπάνω. Για το αιώνιο μυστήριο. Για την καταγωγή της. Για το αποτύπωμα, τον άγραφο χάρτη του καθενός. Έψαχνε κάτω από την επιφάνεια. Σε κάθε περίσταση. Κάθε πρόσωπο, κάθε στιγμή. 

Έκλεισε τα μάτια και ταξίδεψε μακριά. Σκηνές του πρόσφατου παρελθόντος. 
Ακραία συναισθήματα που βίωσε στο έπακρο. 
Χαρά και λύπη, θυμός και ανακούφιση. Απώλεια… Και Ζωή… Συνάντηση… Δημιουργία…

Ένα χαμόγελο της έμεινε στα χείλη.

Έπιασε αμέσως το αγαπημένο της σημειωματάριο και αυτά που αποτύπωσε το μολύβι της πήγαιναν κάπως έτσι…

“Άνοιξα τα φτερά μου ξανά.

Μα ήταν διαφορετικά. Το άνοιγμά τους κάλυπτε το χώρο.

Τα είδα με την άκρη του ματιού μου υγιή, δυνατά, απαλλαγμένα από βάρη και προσκολλήσεις. Ελεύθερα.

Πρώτη φορά μπορούσα να πετάξω ψηλά. Σε νέους ουρανούς, δίχως όρια.

Η όρασή μου με ξένισε αρχικά. Τα πέπλα είχαν πια εξαφανιστεί. 
 Με βλέμμα καθαρό κοίταξα γύρω μου. Όλα έμοιαζαν αλλιώς. Φωτεινά. Ξεκάθαρα.

Άρχισα να ανεβαίνω όλο και πιο πάνω.

Στο πέταγμά μου άφηνα πίσω όλο το χθες, κρατώντας με αγάπη τα μαθήματα που πήρα.

Μνήμες με συνόδευαν χωρίς να είναι πια δεσμά.

Συνειδητοποίησα πως οι πληγές μου είχαν κλείσει.

Τα σημάδια μου ήταν ξεχωριστά. Ένα προς ένα. Συμβολισμοί μιας άλλης εποχής.

Του περάσματος. Της μετάβασης.

Άρχισα να σκέφτομαι πόσο ευγνώμων είμαι. Για κάθε συνεπιβάτη. Κάθε ρόλο. Κάθε “υπόμνημα” δρόμο μου. Κάθε “υπενθύμιση” στην μέχρι τώρα πορεία. Όσους και όσα με έφεραν ως εδώ.

Αντίκρισα τον Ήλιο τόσο κοντά. Υπέρλαμπρο. Επιβλητικό.

Μα δεν έκαιγε πια. Μονάχα ζέσταινε την ψυχή μου.

Ορκίστηκα να “φέρω” από ‘δω και πέρα το φως του. Το απόλυτό του φως.

Στον αστερισμό του Σκορπιού.  

Εκεί που η αναγέννηση περνάει από τα πάθη, μαθαίνει από τα λάθη και πάλι απ’ την αρχή.

Ελεύθερη.”

A.K.

Matrix

-Πιστεύεις στη μοίρα Νίο?

-Όχι.

-Γιατί όχι?

-Δεν μου αρέσει η ιδέα ότι δεν ελέγχω τη ζωή μου.

-Ξέρω καλά τι εννοείς.

Θα σου πω γιατί είσαι εδώ.

Είσαι σκλάβος Νίο. Όπως όλοι οι άλλοι γεννήθηκες στη σκλαβιά. Γεννήθηκες σε μια φυλακή αόρατη, ασύλληπτη απ’ τις αισθήσεις σου.

Μια φυλακή του ΝΟΥ.

Υπάρχει κάτι στραβό με τον κόσμο. Δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Δεν ξέρεις τι είναι, αλλά σε βασανίζει σαν ένα θραύσμα στο μυαλό σου που σε τρελαίνει.

Αν πάρεις το Μπλε Χάπι, η ιστορία τελειώνει. Θα ξυπνήσεις και θα πιστεύεις ό, τι θέλεις.

Αν πάρεις το Κόκκινο Χάπι, θα μείνεις στη Χώρα των Θαυμάτων και θα σου δείξω πόσο βαθιά φτάνει ο λάκκος του Λαγού.

Τι είναι το Μάτριξ και πως το αντιλαμβανόμαστε?

Κατά κάποιο τρόπο συναντάμε την περιγραφή του πολύ πίσω στο χρόνο. Το χρόνο, όπως τον κατανοούμε οι περισσότεροι, γραμμικά.

Στα κείμενα του Πλάτωνα και του δασκάλου του, Σωκράτη, υπάρχει η εξήγηση.

Σωκράτης: “Ἓν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα”

Στη σωκρατική σοφία χρειάζεται να δεις την ίδια σου την άγνοια και τους περιορισμούς σου, να γνωρίσεις ότι δεν γνωρίζεις. Αυτή η αναγνώριση της άγνοιάς σου φαίνεται να είναι η βάση, πάνω στην οποία θα χτίσεις τη γιατρειά της κατάστασής σου.

Πλάτωνας: “Η αλληγορία της σπηλιάς”

Η απατηλότητα της ιδέας για τον εαυτό μας αλλά και τον κόσμο έχει παρουσιαστεί από τον Πλάτωνα, εδώ και 2.500 χρόνια με το «Μύθο της Σπηλιάς» που παρουσιάζεται στην «Πολιτεία» του.

Ο μύθος αυτός διηγείται πως σε ένα σπήλαιο, κάτω από τη γη, βρίσκονται μερικοί άνθρωποι φυλακισμένοι, αλυσοδεμένοι με τέτοιο τρόπο από την παιδική τους ηλικία, ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντί τους τοίχο.

Δεν μπορούν να κοιτάξουν ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πίσω τους ωστόσο είναι αναμμένη μια φωτιά. Έτσι οτιδήποτε εκδηλώνεται πίσω από την πλάτη τους αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντι τους τοίχο.

Επειδή οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα μόνα πράγματα που έχουν δει είναι οι σκιές των πραγμάτων, έχουν την εντύπωση ότι οι σκιές που βλέπουν πάνω στον τοίχο είναι τα ίδια τα πράγματα. Δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι φυλακισμένοι.

 

Ο κόσμος μας αποτελεί μια ψευδαίσθηση, μια "εικονική πραγματικότητα". Η ζωή που ζεις, στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει ένα ελάχιστο μέρος των δυνατοτήτων σου και αν είσαι σε θέση να ελευθερωθείς από δεσμά που δεν σου είναι καν ορατά, τότε θα μπορέσεις να δεις τον κόσμο όπως πραγματικά είναι.

A.K.