ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ – Η ΓΗ ΓΕΛΑΕΙ (or not..?)

“Δεν ήταν φέτος η χρονιά μου”, συλλογίζεσαι περπατώντας στο στολισμένο κέντρο της πόλης. Χριστούγεννα. Στολίδια, φώτα παντού, ο Δήμος είπε να κάνει το καθήκον του. 

Κυριακή. Άνοιξαν και τα μαγαζιά. Κοιτάς τις αστραφτερές βιτρίνες και κάτι ΠΡΕΠΕΙ να πάρεις. Καταναλωτής δεν είσαι? Δεν σου έφτανε η εβδομάδα όλη. Φρόντισαν να σου κερδίσουν και άλλο χρόνο. Πιστεύεις ακράδαντα ότι έτσι θα τονωθεί η αγορά και θα έρθουν καλύτερες μέρες. Κρυφοχαίρεσαι που δεν είσαι αυτός που στέκεται κατάκοπος  πίσω απ’ το ταμείο. Βγαίνεις με τις πολύχρωμες σακούλες σου χαμογελώντας για ένα δευτερόλεπτο. 

“Μακάρι να είχα χρήματα να πάρω όλα όσα ήθελα! Μισθός είναι αυτός? Δεν ήταν φέτος η χρονιά μου”.

Πότε ήταν η χρονιά σου? Ποια ακριβώς? 

Συνεχίζεις το δρόμο σου. 

“Απολογισμός του 2014. Μου λείπω. Μου λύπη. Μου λείπουν πολλά. Μα είναι Χριστούγεννα! Η γη γελάει?!”

Χαμογελάς για ένα δευτερόλεπτο ακόμα. 

Σου έρχεται στο νου ένας βομβαρδισμός από εικόνες, διαφημίσεις, lifestyle περιοδικά που προβάλλουν ένα ανέφικτο πρότυπο ευτυχισμένης οικογένειας γύρω από ένα όμορφα στολισμένο τραπέζι - σε ένα τέλειο σπιτικό.

Μα εσύ ξέρεις. Πίσω από τη χρυσόσκονη των ημερών και τα πλαστικά πρότυπα, βρίσκεται η πραγματικότητα.

ΕΛΛΕΙΨΗ ΚΑΙ ΑΦΘΟΝΙΑ.

Το βλέπεις το παιχνίδι. Σε έκαναν να αισθάνεσαι πως πάντα κάτι σου λείπει.

“Ναι... μου λείπει.”

Η αίσθηση ότι η ευτυχία γλιστράει μέσα απ’ τα χέρια σου. Πρόσωπα και πράγματα σε απόσταση αναπνοής. Και αυτή η κεντρομόλος δύναμη να μοιάζει πιο δυνατή από ποτέ.

Κατσουφιάζεις, οι σκέψεις σου διακόπτονται όταν σκοντάφτεις πάνω σε έναν άστεγο.

Είναι σχεδόν παιδί!

Κοντοστέκεσαι.

Σου προσφέρει το πιο όμορφο χαμόγελο που θα μπορούσες να συναντήσεις.

Τον κοιτάς κατάματα. Δεν μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω του.

Δε σταματάει να σου χαμογελάει. Το χαμόγελό του γεννά ελπίδα. Πατάει ένα κουμπί στο ταλαιπωρημένο του τρανζίστορ. Πανέμορφες χριστουγεννιάτικες μελωδίες σκορπούν στον αέρα.

Δεν χάνει την οπτική επαφή μαζί σου.

“Δεν ήταν φέτος η χρονιά μου. Και πως θα μπορούσε να είναι? Καμιά δεν μπορεί να είναι η χρονιά μου. Γιατί αυτό που έχω είναι στιγμές. Και ήταν πολλές!

ΑΦΘΟΝΕΣ.

Οι αγαπημένοι μου κοντά. Ακόμα και αυτοί που είναι μακριά. Πάντα κοντά. Το χάδι τους. Το βλέμμα των φίλων μου, που χωρίς να μιλήσω ξέρουν. Τα μαθήματα, τα στραβοπατήματα, οι προκλήσεις. Οι νέες εμπειρίες, το θάρρος, τα ρίσκα, τα τόσα νέα χρώματα. Η αύρα σου. Το γέλιο σου που γράφει μουσική...

Έχω αυτές τις εικόνες και άλλες τόσες.”

Συνειδητοποιείς ότι τόση ώρα είσαι καθιστή και τον κοιτάζεις.

Η χρονιά σου μέσα απ’ τα μάτια ενός παιδιού! Του πιο γελαστού παιδιού!

Αυτού που δεν έχει τίποτα απ’ ό, τι εσύ. Και ταυτόχρονα τα έχει ΟΛΑ.

Χριστούγεννα! Η γη ναι, γελάει!

Α.Κ.