Καθρέφτης

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Αυτές τις ώρες τις απολάμβανε. Είχαν μια απόκοσμη και θεραπευτική σιγή. Ώρες που αναμετριόταν με τον Εαυτό του. Τα «Θέλω» του, τα «Πρέπει», τις άλλες του φωνές. 

Ίσως να ήταν που μέσα στο σκοτάδι αναζητάς το φως. Πάντα σε δίπολο το νόημα του κόσμου. 

Στο ραδιόφωνο έπαιζε αγαπημένη μουσική. Καθώς άγγιζε μνήμες βαθιές, οι φλέβες του πάλλονταν ολοένα γρηγορότερα. Σκέψεις γέμισαν το χώρο. 

Γύρισε λίγο και το πρόσωπό του συνάντησε τον καθρέφτη. Σάστισε για μια στιγμή. Στο είδωλο διαγράφονταν αισθήσεις τεταμένες. Ένταση σε κάθε εκατοστό του. Αντίκρισε θυμό, νοσταλγία, αγωνία, προσδοκία, λαχτάρα.

Απέναντί του στεκόταν μια ανικανοποίητη μορφή.            

Τρόμαξε να την αναγνωρίσει.

Πάνω του είχε κομμάτια των σχέσεών του, κομμάτια των άλλων, κομμάτια αλλαγμένα δικά του. 

 

Συλλογίστηκε αυτή την προβολή του σε πρόσωπα και καταστάσεις.

Του αποκαλύφθηκε μια μεγάλη αλήθεια:

  

“Καθρέφτης είναι οι σχέσεις μας. Εκεί βλέπουμε τον εαυτό μας όπως είναι. Μέσα από αυτές βλέπουμε τις αντιδράσεις μας, τις αντιθέσεις μας, τις ιδέες μας, αυτά που πραγματικά επιθυμούμε ή αποστρεφόμαστε.

Αυτή είναι η ομορφιά του καθρέφτη. Μπορούμε να τον αποφύγουμε, να ξεφύγουμε από αυτόν.

Κανείς δε μπορεί να μας βοηθήσει να κοιτάξουμε.

Αυτό που βλέπουμε είναι η ψυχή μας και δε μπορεί να θεραπευτεί από άλλον.

Όταν το ανακαλύψουμε στο βάθος της ύπαρξής μας, μέσα από τον καθρέφτη των σχέσεών μας, τότε εκείνες αποκτούν μια εκπληκτική ζωτικότητα και γίνονται εξαιρετικά σημαντικές.

Γινόμαστε το φως του Εαυτού μας…”

Αυτό το περίφημο «ανικανοποίητο» βάλθηκε να το εξαφανίσει.

Θα ομόρφαινε το είδωλο στον καθρέφτη του. Θα του επέστρεφε μόνο χαμόγελο και αγάπη. Ναι. Αγάπη.

Ήξερε άλλωστε πως είναι η μεγαλύτερη πλήρωση της ύπαρξης. Η Αγάπη που δίνεις.

«Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί ν' αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, απ' όσα δικά μας χαρίζουμε.

Ακόμα και η ψυχή διά της απώλειας κερδίζεται.

Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα;  

Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με το μίζερο εαυτό της που την στενεύει.

Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε.

Προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο.

Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας.
Λέγεται πως μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη ...»

Ξάπλωσε και κοιμήθηκε ήρεμος, απαλλαγμένος από “χρέη” παλιά…

Είδε ένα όνειρο καθαρό και ζωντανό όσο ποτέ.

Η φωνή που του μιλούσε πλέον ήταν μία. Η δική του, η αληθινή του.

Συνέδεσε τα κομμάτια. Θυμήθηκε.

Και στο σκοτάδι…εγένετο Φως.

Α.Κ.

Φίλα με ακόμα

Ξύπνησα με την αίσθηση που αφήνει το φιλί σου.  Αν μου ζητήσεις να στην περιγράψω, σίγουρα δε θα μπορέσω να σου την περάσω επακριβώς. 

Μια κίνηση απλή, μια αίσθηση αιώνια. 

Ξέρεις, το φιλί μπορεί να έχει μονάχα έναν ήχο παγκοσμίως. Μα οι αποχρώσεις του είναι άπειρες. 

Το δικό σου γεννά τις ομορφότερες εικόνες.  

Ξυπνά όλες τις αισθήσεις. 

Μία προς μία. Ακόμα και αυτή την 6^η… Την απροσδιόριστη...

Οι άνθρωποι είτε σκορπάνε το φιλί τους είτε φοβούνται τόσο πολύ να το δώσουν.

Οι μεν δε μπορούν να νιώσουν τι πραγματικά σημαίνει, οι δε το ξέρουν πως ενώνει.

Πολλές φορές δένει για πάντα.

Εγκλωβίζει στη μνήμη καθετί μοναδικό εκείνης της στιγμής. 

Ήχοι, εικόνες, συναισθήματα.

Ένα φιλί.

“Κι αν μείνει το όνειρο μισό κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό…”

Ψάξε στα όνειρά σου. Εκεί θα στο θυμίζω…

Α.Κ.

Ψυχραιμία...

                                           "Τα λόγια είναι οι άνεμοι της ψυχής"

                                                           Πυθαγόρας

Η έννοια της λέξης «Ψυχραιμία» στριφογυρίζει ασταμάτητα το τελευταίο διάστημα μέσα στα εγκεφαλικά μου κύτταρα.

Έψαξα λοιπόν σε διάφορα λεξικά και βρήκα το παρακάτω: Ψυχραιμία = Η ιδιότητα ή η κατάσταση εκείνου που δεν παρασύρεται από συναισθήματα, αλλά ελέγχει τις ψυχικές του αντιδράσεις σε απρόοπτη δυσκολία, κατάσταση αναταραχής , η μη εκδήλωση έντονου συναισθήματος.

Έρχομαι τώρα και αναρωτιέμαι, πόσες είναι εκείνες οι φορές στην καθημερινότητα μας , που έχουμε χάσει την ψυχραιμία μας και εντέλει έχουμε μεταμορφωθεί σε ταύρους μαινόμενους εντός μια  αρένας θυμωμένων συναισθημάτων, προσπαθώντας να διεκδικήσουμε το «δίκιο» μας , αλλά φυσικά ως αποτέλεσμα έχουμε την άσκοπη - άτοπη πράξη και εκτόξευση αντίστοιχα άσχημων πράξεων και λέξεων; Πάραυτα όταν ανακτούμε το έλεγχο του εαυτού μας  , επιθυμούμε να είχαμε πράξει διαφορετικά, μας κατακλύζουν ενδεχομένως τύψεις, ενοχές και μια «ανάγκη» να ζητήσουμε Συγνώμη (οι παλαιότεροι έλεγαν: Από τότε που βγήκε το συγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο…άλλη συζήτηση αυτή όμως).

Με την πάροδο των χρόνων κατανόησα ότι ερχόμενος σε μια κατάσταση όπως την παραπάνω , διόλου εύστοχα αναζητάς το δίκιο σου , αλλά αντιθέτως επιτίθεσαι και  κατηγορείς τον ίδιο σου τον εαυτό για λανθασμένες συμπεριφορές που ευθύνονται άλλοι. Επίθεση…μήπως είναι άμυνα έναντι στο ίδιο μας το «ΕΓΩ» που εκείνη την δεδομένη στιγμή πληγώνεται, θίγεται, βάλλεται ;

Αυτές τις στιγμές Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε εμπρός μας την «επιλογή» της αντίδρασης μας ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ. Λέγοντας ψυχραιμία μιλάω για διαύγεια πνεύματος και καθαρή σκέψη την στιγμή που η ματιά μας αρχίζει να γυαλίζει περίεργα. Ξέρω , ωραία να τα γράφουμε και να τα λέμε , η πράξη είναι το ζητούμενο…

Σκεφτείτε την στιγμή που ο θυμός μας έχει κατακλύσει, τι επιπτώσεις έχει στο πνεύμα μας και την ψυχή μας. Δηλητήρια εκτοξεύουμε μέσα μας , αρρωσταίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, χαμηλώνουμε στο επίπεδο και χάνουμε κομμάτια της ύπαρξης μας. Από μια στοίβα καρφιά , απλώνουμε το χέρι μας αρπάζουμε μερικά με σκοπό να τα εκτοξεύσουμε στον απέναντι μας…έτσι όμως δεν πληγωνόμαστε και εμείς;

Την επόμενη φορά που κάποιος από εμάς βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση και το «Εγώ» μας ουρλιάζει να εισακουστεί ,ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την εσωτερική μας «ηρεμία» , ας επιλέξουμε την φρασεολογία που θα χρησιμοποιήσουμε μέσω της λογικής μας.

Πιθανόν έτσι να επέλθει ισορροπία στις σχέσεις μας αλλά και στην καθημερινότητα μας.

k.p

.