Νερό - Γη - Αέρας - Φωτιά

 Η ΓΕΝΕΣΙΣ

«Ανεβαίνοντας έβρισκα σπόγγους

και σταυρούς θαλάσσης

και λιγνές αμίλητες ανεμώνες

και πιο ψηλά στα χείλη του νερού

πεταλίδες τριανταφυλλιές

και μισάνοιχτες πίνες και αρμυρήθρες

"Ακριβά λόγια, μου είπε, όρκοι παλαιοί

που έσωσε ο Καιρός και η σίγουρη ακοή των μακρινών ανέμων"

Και σιμά στο ξύλινο παραθυρόφυλλο

κει που κοιμόμουνα με το 'να πλάι

δυνατά στο στήθος μου έσφιξα το μαξιλάρι

και τα μάτια μου δάκρυα γιομάτα.»

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ "άξιον εστί"

Έχοντας σαν αφετηρία  ένα αγαπημένο μου απόσπασμα από το "άξιον εστί" του Οδυσσέα Ελύτη που μόλις διάβασα , πλημμύρισα με σκέψεις που θέλησα να τiς κάνω λέξεις…

Δάκρυα, σε όποια ψυχική κατάσταση και αν βρισκόμαστε, είναι ένας τρόπος εξόδου προς την εσωτερική μας λύτρωση .

Ξαφνικά εκεί που ανασαίνουμε δάκρυα καυτά τρέχουν στο πρόσωπο μας, δάκρυα που χαράζουν μονοπάτια καλά κρυμμένα από τα πεπραγμένα των καταστάσεων. Είναι αυτά τα δάκρυα που δεν μπορούμε να εντάξουμε σε μια και μοναδική κατηγορία συναισθημάτων, που μας δωρίζουν απλόχερα τα αναφιλητά και τους λυγμούς, που καίνε τα εσώψυχα μας στην πορεία της απελευθέρωσης τους , είναι τα δάκρυα  που μας  ξυπνούν ερωτήματα ξεσπώντας.

Ερωτήματα όπως, που παραφυλούσαν τόσο καιρό; Τι υποβόσκει κάτω από την τρομακτική χειμαρρώδη  φορά τους. Σε ποιο κομμάτι του εαυτού μας θέλουν να δώσουν απάντηση όταν ακόμα και εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε καταφέρει να προσδιορίσουμε την σαφή ερώτηση;

Αναλαμβάνει σκυτάλη η θλίψη μέσα μας, μια θλίψη να παρακολουθούμε το σενάριο της ζωής μας να γράφετε από άλλους δίχως έχοντας την δύναμη να πάρουμε δυνατά την πένα και να διεκδικήσουμε το δικαίωμα  στην αλλαγή, ίσως γιατί σε μια παλαιότερη επανάληψη δεν διδαχτήκαμε σωστά  την ουσία . Μια θλίψη να βλέπουμε την απομάκρυνση κάποιας «Παραμυθένιας Αγάπης» και να μην έχουμε το δικαίωμα να τη σφίξουμε στοργικά στην αγκαλιά μας.

Βουή μεγάλη  ο άνεμος γύρω μας, λόγια που στο πρώτο τους άκουσμα θαρρείς πως είναι αθώα ενώ προμηνύουν μεταμφιεσμένη μάχη σπαθιών. Τόσες κουβέντες, τόσοι ατσάλινοι ήχοι κατά την σύγκρουση των σπαθιών μέσα μας, που καταφέρνουν και λαβώνουν τον άνεμο ανάμεσα μας ,και εκείνος τότε ξεκινά τραγούδι μελαγχολικό, μια συμφωνία πολύχρωμων αποχρώσεων, υποχρεώνοντάς μας να σωπάσουμε και να στραφούμε στις πληγές που τα δάκρυα εντέλει ξεχείλισαν για να μας τις ξεπλύνουν.

Εκείνη την στιγμή ξέρουμε πως η μάχη τελείωσε, είναι η στιγμή που θα πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αντικρύσουμε  τα απομεινάρια της λαίλαπας, είναι  η στιγμή της ολοκληρωτικής Συγχώρεσης, η θύμηση της Καθαρής Αγάπης και ο δρόμος προς την προσωπική μας Αναγέννηση.

 k.p