* Στον Αστερισμό του Σκορπιού

“Τ’ αστέρια λάμπουν αλλιώς εδώ στην εξοχή. Μοιάζουν αμέτρητα, ολοφώτεινα, ένα βήμα μακριά σου.”  παρατήρησε με ενθουσιασμό καθώς ξάπλωσε ανάσκελα στην πλαγιά του βουνού.

Πλανήτες, φώτα, αστερισμοί, ουράνια σώματα. Πάντοτε την εξίταραν. Ήθελε να μάθει παραπάνω. Για το αιώνιο μυστήριο. Για την καταγωγή της. Για το αποτύπωμα, τον άγραφο χάρτη του καθενός. Έψαχνε κάτω από την επιφάνεια. Σε κάθε περίσταση. Κάθε πρόσωπο, κάθε στιγμή. 

Έκλεισε τα μάτια και ταξίδεψε μακριά. Σκηνές του πρόσφατου παρελθόντος. 
Ακραία συναισθήματα που βίωσε στο έπακρο. 
Χαρά και λύπη, θυμός και ανακούφιση. Απώλεια… Και Ζωή… Συνάντηση… Δημιουργία…

Ένα χαμόγελο της έμεινε στα χείλη.

Έπιασε αμέσως το αγαπημένο της σημειωματάριο και αυτά που αποτύπωσε το μολύβι της πήγαιναν κάπως έτσι…

“Άνοιξα τα φτερά μου ξανά.

Μα ήταν διαφορετικά. Το άνοιγμά τους κάλυπτε το χώρο.

Τα είδα με την άκρη του ματιού μου υγιή, δυνατά, απαλλαγμένα από βάρη και προσκολλήσεις. Ελεύθερα.

Πρώτη φορά μπορούσα να πετάξω ψηλά. Σε νέους ουρανούς, δίχως όρια.

Η όρασή μου με ξένισε αρχικά. Τα πέπλα είχαν πια εξαφανιστεί. 
 Με βλέμμα καθαρό κοίταξα γύρω μου. Όλα έμοιαζαν αλλιώς. Φωτεινά. Ξεκάθαρα.

Άρχισα να ανεβαίνω όλο και πιο πάνω.

Στο πέταγμά μου άφηνα πίσω όλο το χθες, κρατώντας με αγάπη τα μαθήματα που πήρα.

Μνήμες με συνόδευαν χωρίς να είναι πια δεσμά.

Συνειδητοποίησα πως οι πληγές μου είχαν κλείσει.

Τα σημάδια μου ήταν ξεχωριστά. Ένα προς ένα. Συμβολισμοί μιας άλλης εποχής.

Του περάσματος. Της μετάβασης.

Άρχισα να σκέφτομαι πόσο ευγνώμων είμαι. Για κάθε συνεπιβάτη. Κάθε ρόλο. Κάθε “υπόμνημα” δρόμο μου. Κάθε “υπενθύμιση” στην μέχρι τώρα πορεία. Όσους και όσα με έφεραν ως εδώ.

Αντίκρισα τον Ήλιο τόσο κοντά. Υπέρλαμπρο. Επιβλητικό.

Μα δεν έκαιγε πια. Μονάχα ζέσταινε την ψυχή μου.

Ορκίστηκα να “φέρω” από ‘δω και πέρα το φως του. Το απόλυτό του φως.

Στον αστερισμό του Σκορπιού.  

Εκεί που η αναγέννηση περνάει από τα πάθη, μαθαίνει από τα λάθη και πάλι απ’ την αρχή.

Ελεύθερη.”

A.K.