* Στον αστερισμό του Σκορπιού

“Τ’ αστέρια λάμπουν αλλιώς εδώ στην εξοχή. Μοιάζουν αμέτρητα, ολοφώτεινα, ένα βήμα μακριά σου.”  παρατήρησε με ενθουσιασμό καθώς ξάπλωσε ανάσκελα στην πλαγιά του βουνού.

Πλανήτες, φώτα, αστερισμοί, ουράνια σώματα. Πάντοτε την εξίταραν. Ήθελε να μάθει παραπάνω. Για το αιώνιο μυστήριο. Για την καταγωγή της. Για το αποτύπωμα, τον άγραφο χάρτη του καθενός. Έψαχνε κάτω από την επιφάνεια. Σε κάθε περίσταση. Κάθε πρόσωπο, κάθε στιγμή. 

Έκλεισε τα μάτια και ταξίδεψε μακριά. Σκηνές του πρόσφατου παρελθόντος. Ακραία συναισθήματα που βίωσε στο έπακρο. Χαρά και λύπη, θυμός και ανακούφιση. Απώλεια… Και Ζωή… Συνάντηση… Δημιουργία…

Ένα χαμόγελο της έμεινε στα χείλη.

Έπιασε αμέσως το αγαπημένο της σημειωματάριο και αυτά που αποτύπωσε το μολύβι της πήγαιναν κάπως έτσι…

“Άνοιξα τα φτερά μου ξανά.

Μα ήταν διαφορετικά. Το άνοιγμά τους κάλυπτε το χώρο.

Τα είδα με την άκρη του ματιού μου υγιή, δυνατά, απαλλαγμένα από βάρη και προσκολλήσεις. Ελεύθερα.

Πρώτη φορά μπορούσα να πετάξω ψηλά. Σε νέους ουρανούς, δίχως όρια.

Η όρασή μου με ξένισε αρχικά. Τα πέπλα είχαν πια εξαφανιστεί. 
 Με βλέμμα καθαρό κοίταξα γύρω μου. Όλα έμοιαζαν αλλιώς. Φωτεινά. Ξεκάθαρα.

Άρχισα να ανεβαίνω όλο και πιο πάνω.

Στο πέταγμά μου άφηνα πίσω όλο το χθες, κρατώντας με αγάπη τα μαθήματα που πήρα.

Μνήμες με συνόδευαν χωρίς να είναι πια δεσμά.

Συνειδητοποίησα πως οι πληγές μου είχαν κλείσει.

Τα σημάδια μου ήταν ξεχωριστά. Ένα προς ένα. Συμβολισμοί μιας άλλης εποχής.

Του περάσματος. Της μετάβασης.

Άρχισα να σκέφτομαι πόσο ευγνώμων είμαι. Για κάθε συνεπιβάτη. Κάθε ρόλο. Κάθε “υπόμνημα” δρόμο μου. Κάθε “υπενθύμιση” στην μέχρι τώρα πορεία. Όσους και όσα με έφεραν ως εδώ.

Αντίκρισα τον Ήλιο τόσο κοντά. Υπέρλαμπρο. Επιβλητικό.

Μα δεν έκαιγε πια. Μονάχα ζέσταινε την ψυχή μου.

Ορκίστηκα να “φέρω” από ‘δω και πέρα το φως του. Το απόλυτό του φως.

Στον αστερισμό του Σκορπιού.  

Εκεί που η αναγέννηση περνάει από τα πάθη, μαθαίνει από τα λάθη και πάλι απ’ την αρχή.

Ελεύθερη.”

A.K.

Νερό - Γη - Αέρας - Φωτιά

 Η ΓΕΝΕΣΙΣ

«Ανεβαίνοντας έβρισκα σπόγγους

και σταυρούς θαλάσσης

και λιγνές αμίλητες ανεμώνες

και πιο ψηλά στα χείλη του νερού

πεταλίδες τριανταφυλλιές

και μισάνοιχτες πίνες και αρμυρήθρες

"Ακριβά λόγια, μου είπε, όρκοι παλαιοί

που έσωσε ο Καιρός και η σίγουρη ακοή των μακρινών ανέμων"

Και σιμά στο ξύλινο παραθυρόφυλλο

κει που κοιμόμουνα με το 'να πλάι

δυνατά στο στήθος μου έσφιξα το μαξιλάρι

και τα μάτια μου δάκρυα γιομάτα.»

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ "άξιον εστί"

Έχοντας σαν αφετηρία  ένα αγαπημένο μου απόσπασμα από το "άξιον εστί" του Οδυσσέα Ελύτη που μόλις διάβασα , πλημμύρισα με σκέψεις που θέλησα να τiς κάνω λέξεις…

Δάκρυα, σε όποια ψυχική κατάσταση και αν βρισκόμαστε, είναι ένας τρόπος εξόδου προς την εσωτερική μας λύτρωση .

Ξαφνικά εκεί που ανασαίνουμε δάκρυα καυτά τρέχουν στο πρόσωπο μας, δάκρυα που χαράζουν μονοπάτια καλά κρυμμένα από τα πεπραγμένα των καταστάσεων. Είναι αυτά τα δάκρυα που δεν μπορούμε να εντάξουμε σε μια και μοναδική κατηγορία συναισθημάτων, που μας δωρίζουν απλόχερα τα αναφιλητά και τους λυγμούς, που καίνε τα εσώψυχα μας στην πορεία της απελευθέρωσης τους , είναι τα δάκρυα  που μας  ξυπνούν ερωτήματα ξεσπώντας.

Ερωτήματα όπως, που παραφυλούσαν τόσο καιρό; Τι υποβόσκει κάτω από την τρομακτική χειμαρρώδη  φορά τους. Σε ποιο κομμάτι του εαυτού μας θέλουν να δώσουν απάντηση όταν ακόμα και εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε καταφέρει να προσδιορίσουμε την σαφή ερώτηση;

Αναλαμβάνει σκυτάλη η θλίψη μέσα μας, μια θλίψη να παρακολουθούμε το σενάριο της ζωής μας να γράφετε από άλλους δίχως έχοντας την δύναμη να πάρουμε δυνατά την πένα και να διεκδικήσουμε το δικαίωμα  στην αλλαγή, ίσως γιατί σε μια παλαιότερη επανάληψη δεν διδαχτήκαμε σωστά  την ουσία . Μια θλίψη να βλέπουμε την απομάκρυνση κάποιας «Παραμυθένιας Αγάπης» και να μην έχουμε το δικαίωμα να τη σφίξουμε στοργικά στην αγκαλιά μας.

Βουή μεγάλη  ο άνεμος γύρω μας, λόγια που στο πρώτο τους άκουσμα θαρρείς πως είναι αθώα ενώ προμηνύουν μεταμφιεσμένη μάχη σπαθιών. Τόσες κουβέντες, τόσοι ατσάλινοι ήχοι κατά την σύγκρουση των σπαθιών μέσα μας, που καταφέρνουν και λαβώνουν τον άνεμο ανάμεσα μας ,και εκείνος τότε ξεκινά τραγούδι μελαγχολικό, μια συμφωνία πολύχρωμων αποχρώσεων, υποχρεώνοντάς μας να σωπάσουμε και να στραφούμε στις πληγές που τα δάκρυα εντέλει ξεχείλισαν για να μας τις ξεπλύνουν.

Εκείνη την στιγμή ξέρουμε πως η μάχη τελείωσε, είναι η στιγμή που θα πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αντικρύσουμε  τα απομεινάρια της λαίλαπας, είναι  η στιγμή της ολοκληρωτικής Συγχώρεσης, η θύμηση της Καθαρής Αγάπης και ο δρόμος προς την προσωπική μας Αναγέννηση.

 k.p

Δόση Αλήθειας

“Όταν τα συναισθήματα  σωπαίνουν, η διαίσθηση οργιάζει ίσως να κρύβει και μια δόση αλήθεια, φυσικά όμως όπως είπε και ο oscar wild …Η «απλή και καθαρή αλήθεια» είναι σπάνια καθαρή και ποτέ απλή ”
Πάνε μέρες που ξύπνησα με έναν αφόρητο πόνο στο στομάχι ,κάτι μέσα μου ήθελε να βγει προς τα έξω και δεν έβρισκε την διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσει. Τι ήταν αυτό που με έκανε να αισθάνομαι  πως δε θα μπορούσα; Από που ήρθε αυτό το κακό προαίσθημα που έμοιαζε τόσο αληθινό και χειροπιαστό; Άνοιξα το λεξικό για να βρω την ακριβή ετυμολογία της λέξης «Διαίσθηση» η οποία είναι και η εξής :
Η διαίσθηση, αναγράφει το  λεξικό, πως είναι μια αίσθηση του «κάτι» το οποίο δεν είναι  εμφανές. Μια εντύπωση αίσθησης . Πόσες φορές, όμως, αυτή η εντύπωση αποδεικνύεται σωστή; Τι μας οδηγεί στο να μην την παρατηρούμε ;
Σκέφτομαι πόσες φορές η διαίσθηση μου κραυγάζει μέσα μου και εγώ αντί να καταλαγιάσω τα προσωπικά μου συναισθήματα και να αφουγκραστώ – φιλτράρω πεντακάθαρα την φωνή της , πράττω αλόγιστα τρέφοντας τα συναισθήματα μου με  φόβους …και τα συναισθήματα τρέφονται δυναμικά απ’ τους φόβους μου. Τους μυρίζουν από μακριά, ακόμη και όταν εγώ η ίδια  δεν έχω καν καλά καλά αντιληφθεί την ύπαρξη τους…
Λάθος αντιμετώπιση , δεν πρέπει να παραδινόμαστε στον κυκεώνα των συναισθημάτων μας , διότι η λέξη  διαίσθηση στα λατινικά intueri, σε  μετάφραση πασίγνωστης σελίδας αναζήτησης στον ιστιότοπο σημαίνει “να κοιτάξουν μέσα”. Άρα η διαίσθηση μας, όταν αποφασίζει να πει την άποψη της, μας κρούει το καμπανάκι , ας την αφουγκραστούμε, να δούμε από ποιο κομμάτι της ψυχής μας προέρχεται και έπειτα να πράξουμε αναλόγως.

k.p