Περί Φιλίας...

E, λοιπόν έπειτα από μεγάλη σκέψη, σήμερα αποφάσισα να ασχοληθώ με την έννοια «Φιλία».

Κατά την ταπεινή μου άποψη υπάρχουν δύο ειδών φιλίες «Λυκοφιλία» και η «Πραγματική ανιδιοτελή φιλία».

Προσωπικά θεωρώ την «Πραγματική ανιδιοτελή φιλία» ευλογία θεού, είναι η αρετή που με τον δεσμό της αγάπης δένει δυο ψυχές (Ι.Ν. Ξηροτύρης).

Πως γίνετε όμως να διαχωρίσουμε εντός μας το είδος της φιλίας που στέκει δίπλα μας; Πως μπορούμε να κατανοήσουμε ότι η φιλία αυτή είναι αληθινή με σκοπό να αντέξει στις καταιγίδες των καιρών και πότε είναι απλά «κάνω παρέα»;

Σε αυτό το ερώτημα είναι καθαρά προσωπική η αντίληψη του καθενός μας.

Για εμένα η φιλία είναι ένα μαργαριτάρι αλληλοκατανοήσεις και αστείρευτη αγάπης .Ο αληθινός φίλος ονομάζεται και συνοδοιπόρος σε όλες τις στιγμές της ζωής μας, καλές, κακές, μελαγχολικές, χαρούμενες, πονεμένες , ευτυχισμένες στιγμές, εκείνος κρύβεται από πίσω. Φυσικά θα έρθουν και οι στιγμές κούρασης, εκείνος αγέρωχος θα σου απλώσει το χέρι να σηκωθείς ίσα ίσα να σταθείς όρθιος. Θα σεβαστεί τις όποιες επιλογές σου λέγοντας φυσικά την γνώμη του αλλά δίχως προσμονή να την ακολουθήσεις διότι κανένας άνθρωπος Δεν είναι ίδιος. Σε μια πραγματική Φιλία ο σεβασμός  θα δώσει τον απαιτούμενο χώρο και χρόνο έκφρασης και στους δυο.

Εν αντίθεση με την «λυκοφιλία» η οποία είναι μια προσωρινή ανάγκη που μας έχει δημιουργηθεί μόνο στο ως προς το μοίρασμα μιας διασκεδαστικής επιφανειακής καθημερινότητας , κοινός «κάνουμε παρέα».Όταν η ανάγκη μεταβληθεί η φιλία αυτή παύει να λαμβάνει τόπο , δίχως εξηγήσεις και δίχως κάποια περαιτέρω ευκαιρία.

Ο πραγματικός όμως «εχθρός» για μια πραγματική Φιλία δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον ίδιο μας τον εγωισμό , όπως είχε πει και  ο Ονορέ Ντε Μπαλζάκ «Ο εγωισμός είναι το δηλητήριο της φιλίας.»
Ο εγωισμός καραδοκεί σε κάθε γωνία να καταστρέψει κάθε όμορφο συναίσθημα και εκφράζεται με πολλές μορφές…αρκεί να έχεις «καθαρά κίνητρα» προς τον φίλο σου  ώστε να τον αναγνωρίσεις έγκαιρα και να το περιορίσεις.

Πρόσφατα είδα μια ταινία που λέγεται Into the wild και στο τέλος σε ένα ξύλο ο πρωταγωνιστής σκάλισε την εξής φράση : Η ευτυχία είναι αληθινή μονό όταν τη μοιράζεσαι…

k.p

Υ.Γ Πολύ ωραία η φιλοσοφία θα σκεφτεί κάποιος…η πράξη είναι ακόμα καλύτερη!!!!!

Η καγκελόπορτα της ψυχής…

Τα χρόνια περνούσαν και εκείνη θεατής των εξελίξεων στην ζωή της, η καγκελόπορτα που χώριζε την Χαρά από την ψυχή της ήταν τόσο κοντά, ένα άπλωμα του χεριού της έφθανε να την ξεκλειδώσει. Όταν άπλωνε δειλά το χεράκι της το «Εγώ» του εαυτού της έβρισκε τρόπο να της βαρύνει την απόσταση για  να εγκαταλείψει την προσπάθεια , η ψυχή της απογοητευόταν διότι χρόνια περίμενε την ευκαιρία προς τον δρόμο της απελευθέρωσης της. Εκείνη όμως φοβόταν να Ζήσει, να ρισκάρει να γνωρίσει τον ίδιο της τον εαυτό , να ονειροπολήσει και να αφεθεί στη ροή της Αγάπης…

Τα χρόνια περνούσαν και ένα καλοκαιρινό βράδυ του Αυγούστου σε ένα τραπεζάκι συντρόφια με μια Φίλη γνωστή, όμως από πολύ παλιά, της έδωσε την ευκαιρία  να επιλέξει Αν θα ανοίξει την καγκελόπορτα προς την ελευθερία της ψυχής της ή Αν θα παραμείνει πίσω από τα τείχη στα «γνώριμα μέρη»  χάνοντας τα λουλούδια του ίδιου της του παραδείσου…

Φόβος της ψιθύριζε στο αυτί μια «πονηρή» φωνή  και εκείνη επεξεργαζόταν την λέξη που γνώριζε όσο κανείς άλλος.

Αγάπη της ψιθύριζε στο αυτί μια γυναικεία «άφθαρτη και καθαρή» φωνή που δεν  είχε ακούσει ξανά και χαμογελούσε η ψυχή της…μη φοβάσαι άνοιξε την Πόρτα στο νέο και φώτισε το παλιό για να το ελευθερώσεις και να απελευθερωθείς…

Είχε έρθει η ώρα να ακούσει τις δικές της εσωτερικές καμπάνες, με οδηγό την αγαπημένη της Δασκάλα, μια γυναίκας που ακτινοβολεί Καλοσύνη, Ελπίδ ,Φως, ΑΓΑΠΗ ξεκίνησε το ταξίδι για την προσωπική της Ιθάκη…

Ύστερα από δυο ολόκληρα έτη την ρώτησαν οι φίλοι της, πες μας ένα τραγούδι…και εκείνη απάντησε με κάποιους στίχους από ένα αγαπημένο της βιβλίο :

«Να σου πω ένα χαρούμενο τραγούδι της ζωής;
Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα όταν ανοίγει για να μπει αυτός που αγαπάς. Αλκυόνη Παπαδάκη.»

Έτσι είναι Φίλοι μου…γνώρισα επιτέλους την Χαρά της Ζωής…και Χαμογελά η ψυχή μου!!!!Ανοίξτε τις πόρτες λοιπόν να εισβάλλει το ΦΩΣ!

k.p

✈ Πάνω από τα σύννεφα

Λατρεύω την αίσθηση στο αεροπλάνο. Για την ακρίβεια, ο ενθουσιασμός με συνεπαίρνει με το που πατάω το πόδι μου στο αεροδρόμιο! Άλλος αέρας, άλλο σκηνικό. Μπορώ να χαζεύω για ώρα το φωτεινό πίνακα ανακοινώσεων.

Αεροπλάνο. Μια από τις σπουδαιότερες ανθρώπινες εφευρέσεις.

Με ταξιδεύει σε τόπους μακρινούς. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Νιώθω να φοράω και εγώ τα φτερά του. Νιώθω να πετάω. Αισθάνομαι ελεύθερη. Ένα με τον ουρανό, αγκαλιά με τα σύννεφα. Τρελαίνομαι για την ανατολή ή τη δύση του Ηλίου από εκεί πάνω. Τις ακτίνες του να διαπερνούν τα σύννεφα που φαίνονται πολύχρωμο βαμβάκι. Χρώματα άπειρα - σε πίνακα της φύσης μαγικό.

Ταξιδεύω. Αδειάζω το μυαλό μου απ’ τις δεκάδες σκέψεις, βλέπω τον κόσμο από ψηλά. Ανεβαίνω όλο και περισσότερο. Τα πάντα φαίνονται μικρά. Τα κοιτάζω από απόσταση δίνοντάς τους την πραγματική τους διάσταση. Μοιάζουν πιο ξεκάθαρα πια.

Ξέρεις οι πτήσεις είναι σαν τις σχέσεις…

Απογείωση. Ενθουσιασμός, φόρα, ανυπομονησία, αλλά και δισταγμός, δεμένες ζώνες, φόβος του καινούριου, της αλλαγής. Ανάσα βαθιά και πάμε...

Κάπως έτσι ξεκινά η τρελή πορεία. Πτήσεις έντονες, πτήσεις ήρεμες, ασφαλείς, πτήσεις με υψηλούς κραδασμούς και με απρόοπτα, άλλες χαμένες στην ομίχλη και άλλες που δεν έχεις προλάβει καν να καταλάβεις πότε τελείωσαν.

Και είναι και αυτά τα κενά αέρος που σε ξεβολεύουν, σε αποσυντονίζουν. Εκεί που νιώθεις κενός κι εσύ.

Προσγείωση. Πάντα υπάρχει ένας προορισμός. Άλλοι όμως φθάνουν σε αυτόν ενθουσιασμένοι, πατώντας σε στέρεο έδαφος, πανέτοιμοι για την περιπέτεια και άλλοι έχουν ήδη εξαντληθεί στην πορεία, δυσανασχετώντας για την επιλογή τους. Η πρόσκρουση μπορεί να είναι βίαια. Άλλοτε ταξίδια μαγικά. Ταξίδια αναπάντεχα. Ταξίδια καταδικασμένα απ’ την αρχή.

Μα είναι ωραίο αυτό το ρίσκο. Πέρα απ’ το συμβατικό, έξω απ’ τη μονότονη ασφάλεια. Πολλοί φοβούνται να ‘πετάξουν’. Δεν τους κατάλαβα ποτέ. 

Πάντα θα βρίσκω ουρανό. Εκεί, πάνω από τα σύννεφα.

Κάθε εισιτήριο και μια πρόκληση. Κάθε πορεία μοναδική.

Όσο για σένα; Σου ‘χω φυλάξει ένα ταξίδι. Την πιο ωραία πτήση…

Α.Κ.

Ο Φάρος

 Πόσοι οι περαστικοί της ζωής σου , τα πλοία τους πάνε και έρχονται στα λιμάνια της ψυχής σου , αλλά εσύ καθισμένη σιωπηλά σε μια γωνία κάτω από τον κόκκινο φάρο σε αυτό το μικρό μπαλκονάκι της ψυχή σου που δημιούργησες για να νιώθεις ασφαλής , τους αγναντεύεις δίχως όψη.

Τι περιμένεις άραγε;

Ο αετός που λάτρεψες ξεκίνησε για ταξίδι διαφορετικό , μακριά από τα μάτια του προσώπου αλλά κοντά στα σύνορα της ψυχής σου , με ένα φτερό και ένα πλοίο πειρατικό καταφέρνει να σου στείλει μήνυμα απαντητικό.

Δεν θέλω να μου πεις τι περιμένεις …είναι μοναδικά δική σου η προσμονή της λύτρωσης σου.

Παρακολουθώ το πρόσωπο σου καθώς φωτίζεται από το κόκκινο τρεμόπαιγμα του Φάρου σου, έχουν περάσει μήνες από την φορά που ζούσες το «Σήμερα» ανέμελα, πλέον η μορφή σου καταλύεται από την κενότητα της ομίχλης  , είναι ώρες που οι σκιές κατατρέχουν το κορμί σου, στάσου όρθια και βρες απάγκιο στις μοναδικές στιγμές της Ύπαρξης σας.

Το μετά…ακαθόριστο…θολωμένο…μην ξεχνάς όμως, ο Φάρος εξακολουθεί να σώζει τους Ολομόναχους Καπετάνιους ακόμα και στις πιο ισχυρές καταιγίδες.

k.p

Μια φωτιά στην άμμο

Βράδια ζεστά όπως αυτά

τότε που ήμασταν παιδιά

Φωτιές στην παραλία

με μια κιθάρα αγκαλιά

φωνές και άπειρα φιλιά

μετράγαμε τα πλοία


Μνήμες ξυπνούν απ' τα παλιά

για καλοκαίρια μαγικά

παρέα με τ' αστέρια

όρκους ζωής που δίναμε

με ενωμένα χέρια


Γυρίζω πίσω ολοταχώς

στην πλώρη γράφει αγάπης φως

δε με τρομάζει ο καιρός

Ανοίξαμε ξανά πανιά

τα όνειρα τα μακρινά

αληθινά θα βγούνε


Α.Κ.